Αληθινές σκέψεις για το ψέμα...

Το ψέμα αποτελεί συμφωνα με το λεξικό, την εσκεμένη απόκρυψη της αλήθειας και αποκτά "ύπαρξη" μία συγκεκριμένη χρονικη στιγμή. Σε άλλες περιπτώσεις εξαντλείται εκεί και σε άλλες επιστρατεύεται ξανά και ξανά.
Κάθε πράξη στη ζωή ή κάθε απραξία, οδηγεί σε συναισθηματικές καταστάσεις. Η συναισθηματική κατάσταση του μηδενός δεν μας αφορά εδώ, αφού σπάνια προκύπει και αν προκύψει, αποτελεί μεταβατικό στάδιο, το οποίο δεν διαρκεί τόσο, ώστε να προκαλέσει ένα ψέμα (πάω πάσο γι αυτούς που κατέχουν τη νιρβάνα ως συναισθηματική δυνατότητα).
Το ψέμα έχει τον εξής αποκλειστικό στόχο: Να διευκολύνει αυτόν που το χρησιμοποιεί και να τον βγάλει στιγμιαία ή επαναλαμβανόμενα από μία δύσκολη συναισθηματικά κατάσταση. Με απλή μαθηματική γλώσσα δηλαδή, από το συναίσθημα (-) να πάει στο συναίσθημα (+). Ψέμα = "διευκόλυνση".
Το να διευκολύνει κάποιος τη θέση του, το να μεταβεί σε κατάσταση θετικών ή έστω μηδενικών συναισθημάτων, την στιγμή που βιώνει αρνητικά συναισθήματα, είναι κάτι παραπάνω από θεμιτό. Στην περίπτωση όμως που το ψέμα αφορά μόνο το άτομο και φεύγει και επιστρέφει σε αυτόν (η περίπτωση ενός ερημίτη που ψεύδεται στον εαυτό του παραδείγματος χάριν..). Ωστόσο, ποιο είναι το ρίσκο ενός ψέματος, όταν αυτό φεύγει και κατευθύνεται πάλι προς τον ίδιο τον ψεύτη αλλά και προς πάσα άλλη κατεύθυνση?
Καταφεύγοντας στη λύση του ψέματος, υπογράφει κάποιος ένα άγραφο συμφωνητικό με τον "κύριο Ψεύτικο". Το πρώτο σημείο του συμφωνητικού λέει ότι, οτιδήποτε ψεύτικο που θα πεις - σκαρφιστείς υπάρχει μόνο ως "ψεύτικη αλήθεια" στο κεφάλι σου. Το δεύτερο σημείο λέει ότι η γέννηση ενός ψέμματος δεν διαγράφει ως δια μαγείας την υπαρκτή αλήθεια που ταυτίζεται και με την πραγματικότητα πάντα. Το τρίτο σημείο λέει ότι η αλήθεια που προσπέρασες τη δεδομένη στιγμή είναι πάντα σύμμαχος της λογικής, πράγμα που σημαίνει ότι το ψέμα μόνο σε παραλογισμό μπορεί να στηριχτεί.
Κατα τη γνώμη μου υπάρχουν ψέματα που αν και κατάφορα (μπορεί να είναι ένα ψέμα κάτι άλλο από κατάφορο..?) ενδέχεται σε πραγματικές συνθήκες, σε συνθήκες καθημερινότητας, όχι απλά να μην ζημιώσουν τον ψεύτη αλλά να έχουν θετικά αποτελέσματα τόσο γι αυτόν όσο και για τους άμεσα εξαρτώμενους απ αυτό. Ωστόσο η περίπτωση αυτή δεν αφορά αυτή την σκέψη που κάνω εδώ.
Άρα ένα ψέμα παρέχει παροδική διευκόλυνση, ανακούφιση και πολύ γρήγορα θετικά αποτελέσματα. Ενώ μια δυσάρεστη αλήθεια μεγάλο πόνο, εννείοτε ντροπή και σχετικά αργή επαναφορά στην αρχική συναισθηματική κατάσταση. Ωστόσο η μεγάλη διαφορά έγκειται στην
δεσμευτικότητα του ψέματος ως προς το μέλλον. Διότι ένα ψέμα διακόπτει την ομαλή ροή των αληθειών σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας και αυτό σημαίνει ότι η καθημερινότητα αποκτά "πρόσωπα". Για τον ψεύτη πάντα είναι διπλή, τριπλή κτλ. Η καθημερινότητα η κοινή για όλους (κοινή ως προς τα γεγονότα και την αβίαστη σύνθεση συναισθημάτων), η πραγματική, και η καθημερινότητες στο μυαλό του, όπως ασυνείδητα από κάποια στιγμή και μετά υφαίνονται στο υποσυνείδητο και συνειδητά στο συνειδητό, στη χειρότερη περίπτωση.
Θα δώσω εδώ το παράδειγμα μιας σχέσης, η οποία και από τις δύο πλευρές αντιμετωπίζεται ως τέτοια και δεν αποτελεί πείραμα ή παιχνίδι για να περνάει απλά η ώρα.
Για τα μέλη (2 ή και περισότερα... τα έχουμε δει όλα τελευταία...) μιας σχέσης, λαμβάνει χώρα μία πραγματικότητα στο ξεκίνημα, η οποία είναι κοινή. Για παράδειγμα, πίνουν καφέ σε μία καφετέρια και άσχετα από τη γνώμη του ενός για το τι πίνει ο άλλος και τα συναισθήματα που διαφοροποιούνται με βάση τη διαφορετικότητα του κάθε ατόμου, αυτή είναι μία πραγματικότητα και για τους δύο, στην οποία και οι δύο συμμετέχουν και από την οποία εκμαιεύουν συναισθήματα. Ωστόσο δεν μιλάμε για την περίπτωση σιαμαίων, και συνεπώς ο καθένας ζει και την δική του μεμονομένη πραγματικότητα, η οποία μεταφέρεται μέσω της κουβέντας κυρίως από την μια πλευρά στην άλλη. Όταν αυτή η μεταφορά γίνεται κάτω από το πλαίσιο της αλήθειας και της ειλικρίνειας, φτάνει στην απέναντι πλευρά έτσι, ώστε, να γίνει κτήμα και του άλλου, σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό και σαν να ήταν κι ο άλλος παρών. Αν αυτή η μεταφορά σκιαστεί από το ψέμα, τότε η πραγματικότητα των ατόμων διαφοροποιείται και ξεκινάει αυτή η διπλή αντίληψη της πραγματικότητας για τον ένα και μίας, αλλά πλασματικής για τον άλλο.
Μοιραίο είναι κάποια στιγμή στοιχεία της καθ' όλα ψεύτικης πραγματικότητας του ενός να περάσουν και στην πλασματική πραγματικότητα που άρχισε ο ίδιος να χτίζει για τον άλλο και ο απέναντι να αρχίσει να αναρωτιέται, διότι διαπιστώνει μικρά αλματάκια της λογικής προς το παράλογο. Εκεί είναι που αρχίζουν οι πρώτες αμιχές στο γυαλί και που όπως καθημερινά άτυπα διαπιστώνουμε, εξελίσονται σε χαραγματιές, σπασίματα, και τελικά γίνονται θρύψαλα, που όχι μόνο δεν κολλάνε ξανά αλλά αν πας να δοκιμάσεις το μόνο που θα καταφέρεις είναι να κοπείς βαθιά.
Το συμπέρασμα που νομίζω βγαίνει απ αυτές τις σκέψεις επάνω στο ψέμα είναι ότι αν κάποιος θέλει να φτιάχνει διπλές πραγματικότητες καλύτερο έιναι να προειδοποιεί τους γύρω, ώστε να προσαρμόζονται κι εκείνοι αναλόγως ή αν δεν μπορούν, να απομακρύνονται εγκαίρως απ αυτούς. Ωστόσο μάλλον ζητάω πολλά, αφού κανείς δεν παραδέχεται εκ των προτέρων ότι θα πει ψέματα αν χρειαστεί, γιατί πολύ απλά κανείς δεν θα μπορούσε να ζήσει μετά, έστω και με την ιδέα ότι αυτό μπορεί να είναι αλήθεια. Ωστόσο έτσι αποκτά και ο άλλος το απόλυτο δικαίωμα να σε πει ψεύτη κάποια στιγμή που θα βγουν όλα στη φόρα και να πράξει όπως νομίζει.
Το πιο γενικό συμπέρασμα είναι ότι ακόμη δεν μπορώ να χωνέψω τα ψέματα που άκουγα τόσο καιρό και όταν το μόνο που ζητούσα ήταν μια πικρή μεν, ΑΛΗΘΕΙΑ δε...