Στρατός...

Στις 13 του μηνός κλείνω τρεις μήνες στρατό.. Αν με ρωτήσετε τι έχω αποκομίσει μέχρι τώρα, θα σας απαντήσω πολύ απλά: ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ
Απέραντη ηλιθιότητα και μόνο, είναι το κυρίως χαρακτηριστικό της καθημερινότητας στο στρατό, στην οποία αν δεν ενδώσεις αργά ή γρήγορα θα έχεις πρόβλημα. Το πρόβλημα φυσικά δεν έγκειται στις γελοίες απειλές και άναρθρες κραυγές των ανωτέρων αλλά στην έστω και 1 ώρα παραπάνω που θα υποχρεωθείς να μείνεις εκει μέσα.
Επ.Οπ. να ξύνονται, ανθυπολοχαγοί να ονειρεύονται ότι η αποθήκη που τους έχουν χρεωμένη κάποτε θα χρειαστεί και για το σκοπό αυτό μέρα παραμέρα ξασκονίζουν (φυσικά δια μέσου των ταλαίπωρων φαντάρων..) σκηνές και αγγεία εστιάσεως, (υπο)διοικητές που γκαρίζουν από το καλημέρα μέχρι να πάνε σπίτι τους (δημόσιοι υπάλληλοι της χείριστης μορφής..) και κανα δύο ξέμπαρκοι που διατηρούν κάτι από ανθρώπινη συμπεριφορά με τα χίλια ζόρια, συνθέτουν ένα σύνολο τόσο παρακμιακό... Είναι να απορεί κανείς τι ρόλο μπορεί να έχει ο στρατός σήμερα, εκτός από την εκτροφία μιζαδόρων και την "σύσφιξη" των σχέσεων μεταξύ εκλογικού σώματος και βουλευτών...
Μόλις συνηδητοποιώ ότι ξόδεψα 10 λεπτά της άδειας μου για το στρατό.. παραείναι πολλά!!
Θα τα ξαναπούμε :)

Καλό καλοκαίρι..

Καλό καλοκαίρι σε όλους! Να περάσετε υπέροχα όπου κι αν πάτε, ό,τι κι αν κάνετε. Εμένα με περιμένει ο στρατός τον Αύγουστο, οπότε ίσως εξαφανιστώ για κάμποσο καιρό.. Μέχρι τότε θα τριγυρνάω κάπου στην Πάρο, χεχε! Θα επανέλθω στο μέλλον όμως. Να είστε όλοι καλά :)

"η ωρίμανση των συνθηκών", "το σωστό timing"

Ακούμε πολλές φορές ότι στις διάφορες υποθέσεις μας, που πάνε ή δεν πάνε καλά, παίζει ρόλο το σωστό timing.
Αυτή η έκφραση ακούγεται πολύ φλου θα λέγαμε. Ποιος είναι αυτός που ορίζει αν το χρονικό πεδίο στο οποίο γίνεται ο,τιδήποτε, είναι σωστό ή όχι? Προσπαθώντας να βρω μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα, κατέληξα στο ότι το αποτέλεσμα μπορεί να κρίνει αν κάτι έγινε όταν έπρεπε και όχι νωρίτερα ή αργότερα.
Στη φύση, όταν αυτή τουλάχιστον λειτουργούσε σωστά, αλλά και τώρα έστω και με μία χρονική απόκλιση, ορισμένα δέντρα χάνουν τα φύλλα τους το χειμώνα, άλλα ανθίζουν την άνοιξη ή ακόμη και κάθε πρωί με το φως του ήλιου, για να "ξανακλείσουν" το βράδυ. Αυτές οι διαδικασίες προσδιορίζονται από την ανάγκη των φυτών να αναπτυχθούν και να επιτελέσουν το ρόλο, ο οποίος είναι δωσμένος σε αυτά από την αρχή (ένστικτο στα ζώα).
Άραγε έχουμε κι εμείς κάποια δωσμένη κατεύθυνση με βάση την οποία μπορούμε να κρίνουμε πότε είναι η σωστή στιγμή για να πράξουμε το ο,τιδήποτε? Και αν ναι, τότε γιατί μετά να γυρνάμε πίσω και να λέμε ότι δεν έπρεπε αυτό να γίνει τώρα ή ότι το αργήσαμε? Αυτό δείχνει ότι ο άνθρωπινος χρόνος δεν έχει τόση εξάρτηση από έναν σκοπό. Δηλαδή ο σκοπός μιας πράξης του, δεν προσδιορίζει και τα χρονικά όρια που αυτό πρέπει να γίνει. Ωστόσο, συνήθως τρώμε το μεσημέρι, κοιμόμαστε το βράδυ, αναπνέουμε σε σταθερή χρονική βάση. Από αυτά τα παραδείγματα βλέπουμε ότι η αναπνοή είναι αυστηρά καθορισμένη χρονικά, ενώ ο ύπνος έχει μεγαλύτερα περιθώρια παρέκλισης. Μπορούμε να κοιμηθούμε τρεις ώρες, μετά να ξανακοιμηθούμε σε μια μέρα και για πέντε ώρες. Αν το δούμε γενικά πάντως, όλες οι βιοτικές μας ανάγκες είναι λίγο εως πολύ χρονικά οριοθετημένες, έστω και σε μη σταθερά πλαίσια. Αυτό συμβαίνει προφανώς διότι μία ανώτερη δύναμη μας καθιστά ανέφικτη την εξ ολοκλήρου φυγή από αυτά τα περιθώρια (εκτός κι αν το αίσθημα επιβίωσης εκλείψει τελείως..).
Τι γίνεται στην περίπτωση μη βιοτικών καθαρά αναγκών, που όμως καθορίζουν τη ζωή μας σε τεράστιο βαθμό (καλώς ή κακώς)? Ποιος θα μας πει πότε είναι το σωστό timing για να πραγματοποιηθούν? Για παράδειγμα, πότε πρέπει ένας γονέας να λέει στο υιοθετημένο παιδί του την αλήθεια για το παρελθόν του, ή πότε η χρονική ζυγαριά θα είναι έτοιμη να ισορροπήσει την πρόταση γάμου σε μία κοπέλα από τον σύντροφό της? Είναι άραγε τα συναισθήματα μας οι μόνοι κριτές σε αυτές τις περιπτώσεις και πότε μπορούμε να πούμε ότι αυτά είναι αρκετά ώριμα ώστε να τα εμπιστευτούμε?
Πολλές ερωτήσεις, που αν δούμε προσεκτικά σχηματίζουν εκείνο το ατελείωτο μοτίβο του ίδιου προσώπου όταν κατοπτρίσει το είδωλο του από έναν καθρέφτη σε άλλον καθρέφτη. Όμως ακόμη κι εκείνα τα άπειρα είδωλα των ειδώλων, αν παρατηρήσουμε, φτάνει ένα σημείο που μικραίνουν τόσο που δεν ξεχωρίζει στο τέλος τίποτα παρά μια θολή επιφάνεια. Ένα τρένο που ναι μεν είναι άπειρο, αλλά για τα μάτια μας έχει όρια.
Έτσι μπορούμε να παρομοιάσουμε πως είναι και τα συναισθήματά μας σε μία τέτοια κατάσταση. Αυτό για το οποίο είμαστε τελικά σίγουροι σχεδόν ποτέ δεν είναι το πρώτο συναίσθημα που γεννιέται μέσα μας. Όμως μπορούμε να πούμε ότι τόσο πιο ώριμο είναι ένα συναίσθημα, όταν δεν έχει πολλές "συνέχειες". Άρα και πιο ώριμο το άτομο που μπορεί να αναγνωρίζει αυτά τα συναισθήματα έγκαιρα.
Όλοι μας καλούμαστε σε δεδομένες στιγμές να πατήσουμε το start ή το stop στο χρονόμετρο των δραστηριοτήτων της ζωής μας. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, διότι αυτό που καλούμαστε να κάνουμε είναι μία προσεγγιστική παραδοχή και με βάση αυτή να κινηθούμε. Άμεσα η ευθύνη που πηγάζει από αυτό είναι πολύ μεγάλη και γι αυτό το λόγο υπάρχουν άτομα αποφασιστικά και άτομα αναβλητικά. Άτομα που προτρέχουν και άτομα που καθυστερούν. Όμως ποιος πραγματικά είναι αυτός που μπορεί να κατηγορήσει αυτόν που έπεσε έξω στο timing? Κανείς. Συνεπώς, η ουσία δεν είναι αν θα πετύχουμε στο σωστό timing, αλλά αν θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε σε αυτό, είτε πέσαμε μέσα είτε έξω.

Το θέμα αυτό δεν πίστευα ότι θα γίνει τόσο πολύπλοκο και συγχωρέστε με αν χάθηκα κάπου ανάμεσα στους συνειρμούς που πραγματικά μου "επιτέθηκαν"... Ίσως επανέλθω κάποια άλλη στιγμή με πιο καθαρό μυαλό... μάλλον δεν ήταν το σωστό timing, ειδικά αν κρίνω απ τη ζαλάδα που έχω...!

Κατσουράνης: παρών - απών

Δεν ξέρω τι θα πουν οι φωστήρες για το σύστημα, για το Ρεχάγκελ για τον Αντωνάκη που πήγε να μαζέψει βρούβες στο γκολ, αλλά η ουσία είναι μία. Ο Κατσουράνης ήταν απών και από τα δύο παιχνίδια. Ο άνθρωπος που έτρεχε, έκοβε, πάσαρε, έκανε φάσεις στο παρελθόν (ασυζητητί στο προηγούμενο euro), εμφανίστηκε όχι απλά κατώτερος του αναμενομένου, αλλά απλά δεν υπήρξε σε κανένα από τα δύο ματς. Άσχετα από τις ικανότητές τους οι υπόλοιποι παίχτες, ό,τι ήταν δυνατό το έκαναν. Δεν υπήρχε καθαρό μυαλό και στο κάτω κάτω αυτό μπορούν, αυτό κάνουν. Ο συγκεκριμένος όμως ούτε καν τη φανέλα δεν ίδρωσε, και αν το έκανε το έκανε πραγματικά προς έκπληξη όλων, εντελώς άσκοπα. Φυσικά δεν φταίει μόνο αυτός που δε μπορούμε να βάλουμε με 4-5 προσπάθειες τη μπάλα γκολ, αλλά το να παίζουμε με 10 παίχτες και στα δύο ματς είναι λυπηρό. Δεν ξέρω αν μπορεί να δώσει κάτι παραπάνω ο συγκεκριμένος παίχτης απο δω και πέρα, αλλά εμένα τουλάχιστον μου θυμίζει γέρικο σκυλί πια, αν και δεν είναι τόσο μεγάλος. Δεν είναι και περίπτωση ντεφορμαρίσματος, αφού γενικά τα τελευταία δύο χρόνια εμφανίζεται πολύ πολύ πεσμένος. Είναι κρίμα.
Αυτά. Ελπίζω στο τελευταίο ματς ο προπονητής να δώσει ευκαιρίες και σε άλλους παίχτες να αγωνιστούν, οι οποίοι ίσως να έχουν μεγαλύτερη όρεξη. Όσο για τον Κατσουράνη, του εύχομαι να ξαναβρει τον εαυτό του, αν και δεν τον βλέπω και πολύ πρόθυμο για κάτι τέτοιο.

Πήρε Σκόκο η ΑΕΚ!!!

Πολύ μεγάλη μεταγραφή για την ΑΕΚάρα ο Ignacio Scocco!! Μπράβο στο Ντέμη και σε όποιον άλλο βοήθησε για να έρθει!! Πληροφορίες και video για τον 23χρονο άσο στα παρακάτω link:

http://en.wikipedia.org/wiki/Ignacio_Scocco
http://www.youtube.com/watch?v=EiWltG5hTPU

Ο εγωισμός - θυματοποίηση*

"Ο εγωισμός έχει δύο δρόμους να ακολουθήσει, προκειμένου να ξεδιψάσει τις αξεδίψαστες ανάγκες του. Δύο τρόπους για να ικανοποιήσει το διαρκώς ανικανοποίητό του. Θα τους θυμάμαι σαν μοτίβο επαναλαμβανόμενο σε κάθε ευκαιρία. Πρώτο: Με το να είμαι αξιοθαύμαστος. Και δεύτερο, στην περίπτωση που δεν κατορθώνω το πρώτο: Με το να είμαι αξιολύπητος.
Η θυματοποίησή μου, η έκθεση και η περιφορά του πόνου μου, της ατυχίας μου, της συμφοράς μου, ελκύει την προσοχή, την φροντίδα και - γιατί όχι - τον ποθητότατο θαυμασμό των άλλων. Όσο πιο άτυχος και βασανισμένος καταντώ, τόσο και πιο ηρωικός στα μάτια των τρίτων. Είναι μια ύπουλη τακτική για να γίνω τελικά το κέντρο του μικρόκοσμού μου. Του μίζερου μικρόκοσμου όπου έχω συρρικνώσει το άπειρο σύμπαν σαν βραστή πατάτα μες τη χούφτα μου και το ελέγχω κατά βούληση. Ο ναρκισσισμός άλλωστε δεν ηδονίζεται μόνο με την έπαρση, ηδονίζεται εξίσου και με τις ταπεινολογίες."

* από το βιβλίο "ο παλιάτσος και η Άνιμα" της Μάρως Βαμβουνάκη

Ο κλασικός, ο μακάκας, ο Έλληνας.

Πολύ ωραία τα λέει!! Left click on the title.

Περασμένες τρεις... (ποίημα)

περασμένες τρεις

δάση με μπλε, κόκκινα, μαύρα δίχτυα
ποτάμια, μονοπάτια ελευθερίας
ουρανοί στερεωμένοι στην άμμο

"μελωδίες κρυφανασαίνουν"

διαβάτες κεριά σβησμένα
λέξεις φοβισμένες
μολυβένια στρατιωτάκια

"χορός στη φωτιά"

μέρες δίδυμα παιδιά
φτερά σκορπισμένα στη γη
αστέρια δακρυσμένα

"ανεμίζει η καρδιά"

φυγή στην αλήθεια
ο ήλιος γκρεμός,
γκρίζος θολωμένος νομοθέτης

περασμένες τρεις..

Greece forever!!!!

Ευτυχώς η ελληνική νοοτροπία διατηρείται ακόμη και στη Μύκονο του 2008!! Είχα αρχίσει να ανησυχώ ότι με τόσο τουρισμό θα αλλοιωθούν αυτά τα παραδοσιακά πλέον στοιχεία πολιτισμού, όπως το παραπάνω!!

Επιτέλους τερματοφύλακας!!

Δεν το πίστευα ότι θα πέρναμε - ΑΕΚ - τέρμα τελικά.. Αυτός ο Αργεντινός (Saja) δείχνει καλός. Φυσικά στην πράξη κρίνονται όλα, αλλά το παρελθόν του δείχνει ότι μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι πολύ καλό. Έχω ένα κόλλυμα με τη θέση του τερματοφύλακα. Τη θεωρώ τη σημαντικότερη απ όλες τις θέσεις κι αυτό γιατί, όπως και στη ζωή, είναι η βάση για να χτίσεις επάνω τα υπόλοιπα. Αν η βάση είναι σκάρτη, τότε αργά η γρήγορα θα καταρεύσει το οικοδόμημα.
Το ποδόσφαιρο άλλωστε, δεν λένε τυχαία ότι είναι βγαλμένο από τη ζωή.. Κάθε φάση αποτελεί ταυτόχρονα και ένα στιγμιότυπο της ζωής..! π.χ. Σουτ και η μπάλα στο δοκάρι, η γκόμενα που κοίταζες και σε κοίταγε κι όταν συστηθήκατε, είπε "χαίρω πολύ, Βαγγέλης"...

Κρυφά απ το χρόνο..

Ωραία θα ήταν να μπορούσαμε λέει να κάνουμε κάποια πράγματα κρυφά απ το χρόνο. Όχι όλα, αλλά μερικά. Για παράδειγμα να πατούσαμε ένα κουμπί και να κρατάγαμε ένα ωραίο συναίσθημα μακριά απ τη φθορά του χρόνου. Μα πως το συναίσθημα μπορεί να βιωθεί μακριά απ το χρόνο? Υπάρχει άραγε αυτή η δυνατότητα? Η λογική μου λέει stop εδώ.. Είναι αργά, νυστάζω και το μόνο που δεν θα κάνω τώρα είναι να της πάω κόντρα. Αν έχετε αυπνίες μπορείτε να αναρωτηθήτε λίγο επάνω σε αυτό το ζήτημα. Θα νυστάξετε σίγουρα! Όσο για μένα.. πάω να ονειρευτώ, φλερτάροντας με τον ύπνο. Τη μόνη άμεσα προσιτή ψευδαίσθηση του "κρυφά απ το χρόνο"... Καληνύχτα!

Σύγκριση και όποιος αντέξει...

Όλα στη ζωή είναι ή μπορούν να ειδωθούν ως συγκρίσεις. Οι συγκρίσεις αυτές άλλοτε είναι εμφανής και άλλοτε υποβόσκουσες. Επίσης οι περισσότερες δεν λαμβάνουν χώρα εξωτερικά, αλλά στον "υπέροχο" χώρο του μυαλού μας, συνειδητά ή όχι.
Σε μία διαδικασία σύγκρισης, υπάρχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, υπάρχει όμως και το μη επιθυμητό.. Για παράδειγμα, σε έναν αγώνα δρόμου, υπάρχει στο τέλος ο πρώτος και με βάση τον πρώτο, ο δεύτερος, τρίτος κτλ. Τι γίνεται λοιπόν στην περίπτωση που μία σύγκριση μας βγάλει 2ους, 3ους ή ακόμη ακόμη και τελευταίους?
Στην απευκταία εκ πρώτης όψεως, παραπάνω περίπτωση, συνήθως γεννιούνται στα άτομα αρνητικά συναισθήματα, εκτός απ τους μαζόχες ή τους απόλυτα απελευθερομένους και υγιής ανθρώπους, οι οποίοι ελέγχουν εκ των προτέρων τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά αποτελέσματα μιας σύγκρισης ή έχουν την ικανότητα να τις αποφεύγουν και τελείως, όχι από φόβο, αλλά κυριολεκτικά εν γνώση τους. Οι περισσότεροι όμως νομίζω ότι ανήκουμε στην γενικότερη κατηγορία ανθρώπων, που μπαίνουν σε σκέψεις αν μετά από μία σύγκριση κριθούν "χαμένοι".
Είναι φυσικό σε μία κοινωνία όπου υπάρχουν κοινές δραστηριότητες και σταθερές, να φυτρώνει και η σύγκριση. Ωστόσο, είναι τόσο άσχημο να βγούμε χαμένοι από μία τέτοια διαδικασία? Σίγουρα ναι, αν προσεγγίσουμε αυτή την ήττα ως γεγονός αδιαμφισβήτητο, που μόνο τέτοιο δεν είναι.
Σε έναν αγώνα, δηλαδή σε μία κατεξοχήν σύγκριση, σίγουρα η ήττα είναι πικρή διότι εκεί μπαίνεις προετοιμασμένος για τη νίκη. Έχεις δώσει χρόνο απ τη ζωή σου σε αυτήν την κατεύθυνση και όταν τελικά χάνεις, σίγουρα υπάρχει πίκρα. Όμως όση προετοιμασία έκανες για το θετικό αποτέλεσμα, σε βοηθάει να το απομυθοποιήσεις και ευκολότερα αν δεν το κατακτήσεις ή αλλιώς, μπορεί να πονάει περισσότερο αλλά διαρκεί λιγότερο ή τελοσπάντων εσύ ήθελες να αγωνιστείς, μέσα σε αυτό είναι και ήττα. Και μόνο αυτή η σκέψη παίρνει το μισό βάρος από πάνω σου. Όμως στις καθημερινές εμφανείς και υπόγειες συγκρίσεις, στους "αγώνες" που δεν επέλεξες - επιλέξαμε, μόνο προετοιμασμένος δεν πας. Τις περισσότερες φορές μάλιστα ανακύπτουν απ το πουθενά και σε κάνουν άνω κάτω. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν υπάρχουν οι παρακάτω οδοί αντιμετώπισης:
α)αναλύεις τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνεται η σύγκριση. Για παράδειγμα, ρίχνει καρεκλοπόδαρα απ έξω και βγαίνοντας απ το αυτοκίνητο πατάς σε λακούβα και γίνεσαι χάλια. Μετά μπαίνεις στο κυριλέ ρεστοράν μα το παπούτσι σου έχει χάσει τη γυαλάδα του, όσο κι αν το έτριψες μετά. Και μόνο στη θέα των παπουτσιών του πορτιέρη ντρέπεσαι, που να δεις και των υπολοίπων πελατών που έφτασαν πριν ξεκινήσει η βροχή. Αυτή η σύγκριση είναι άκυρη απ την αρχή, διότι ο λόγος που αισθάνεσαι μειονεκτικά είναι πέρα για πέρα παράλογος, εκτός αν μπορούσες να σταματήσεις τη βροχή και δεν το έκανες...
β)Τσεκάρεις αν η σύγκριση προέρχεται από στοιχεία της προσωπικότητας σου, οπότε και πάλι βγαίνει άκυρη, διότι το να σέβεσαι την άποψη σου είναι θεμελιώδης αρχή. Βέβαια αν η άποψή σου, σου δημιουργεί πρόβλημα, να η χρυσή ευκαιρία να την αναθεωρήσεις. Οπότε και πάλι η σύγκριση καλό έχει να σου δώσει.
γ)Αναλύεις απο που προέρχεται η σύγκριση. Είναι προιόν σου ή είναι προιόν των γύρω. Μερικά άτομα έχουν την τάση να τα μετατρέπουν τα πάντα σε αγώνα και να βλέπουν παντού πρώτιές και ήττες. Είναι τα άτομα εκείνα που ρωτάνε με αγωνία όταν βγήκε το μάθημα, τι πήρες, ενώ το ξέρουν ήδη, μόνο και μόνο για να ανέβουν, τοποθετόντας εσένα παρακάτω. Μην τους ακολουθήσεις, είναι πολύ φτηνοί για να σε επηρρεάζουν!
δ)Αν η σύγκριση βγει αλώβητη από τα παραπάνω, τότε σίγουρα ήξερες ότι θα προκύψει και καλό θα ήταν, αν δεν μπορούσες να κάνεις κάτι για να την αποφύγεις, τόσο αυτή όσο και τα συναισθήματα της "ήττας", να είχες προετοιμαστεί ψυχολογικά από πριν. Αλλά δε χάθηκε κι ο κόσμος ακόμη και τότε, αφού φας την πρώτη κρυάδα, μείνε ψύχραιμος και έχοντας γνώση της θέσεως σου, είτε πες σαν την αλεπού "αγουρίδα - μούφα ήταν η σύγκριση", είτε πες "χέστηκα, διότι όσο κι αν έχασα σε μία σύγκριση, κέρδισα τον εαυτό μου, αφού ό,τι έκανα ήταν απόφασή μου".
Συμπερασματικά λοιπόν, τις συγκρίσεις δεν μπορούμε εύκολα να τις παρακάμψουμε - κόψουμε, μπορούμε όμως εύκολα να τις φιλτράρουμε! (κατά τη ρήση γνωστής ραδιοφωνικής διαφήμισης για το κάπνισμα..) και επίσης μία σύγκριση ακόμη και η πιο στυγνή, μην ξεχνάς ότι είναι μεταξύ ανθρώπων κάθε άλλο παρά τέλειων σε όλα, και συνεπώς στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μπορεί παρά να έχει ισχύ ανάλογη με έναν ενδεχόμενο αντικαπνιστικό λόγο του προέδρου της Camel...!

*τι μ έπιασε με τα τσιγάρα στο τέλος...?? who knows!

Site για τους betατζήδες!!

http://www.gamebet.gr/

Που φτάσαμε...

Παρακολουθούσα τη ΝΕΤ ένα πρωινό της προηγούμενης εβδομάδας, τότε που κυριαρχούσε το θέμα της απεργίας των οδηγών βυτιοφόρων και στα εξωτερικά νέα, αυτό του σεισμού στην Κίνα, με τους χιλιάδες νεκρούς. Η πρωινή εκπομπή έφτανε στο τέλος και πριν κλείσει η δημοσιογράφος, η κα Τσαπανίδου, αποφάσισε να πει τα τελευταία νέα γι αυτά τα δύο θέματα. Και λέει τα εξής: "Μόλις μας ήρθε μία τελευταία είδηση από την Κίνα και αφορά 110 παιδάκια που ανασύρθηκαν νεκρά από τα συντρίμια δημοτικού σχολείου.., τώρα όσον αφορά το μεγάλο θέμα με την απεργία των οδηγών βυτιοφόρων, έγινε γνωστό ότι αύριο τελικά θα αποφασισθεί αν θα συνεχίσουν ή όχι τις κινητοποιήσεις τους". Δεν κατηγορώ την συγκεκριμένη δημοσιογράφο και ούτε με απασχολεί μεμονωμένα η στάση της απέναντι στα δύο αυτά ζητήματα. Αυτό όμως που με λύπη διαπίστωσα είναι ότι τόσο εκείνη, όσο και εγώ, ως τηλεθεατής που έτρωγα εκείνη τη στιγμή άνετος στην κουζίνα μου, παραμείναμε σχεδόν απαθής μπροστά στην πρώτη είδηση. Η ιδέα του θανάτου κάπου μακριά, σε μια γωνιά της γης, έχει γίνει φαίνεται όχι απλά καθημερινότητα, αλλά πλέον με δυσκολία μας προκαλεί την οποιαδήποτε συναισθηματική κινητικότητα. Επιπλέον, πιο πολύ θεωρώ ότι θα ταραζόταν κάποιος με την είδηση ότι θα μείνουμε χωρίς βενζίνη άλλη μια βδομάδα, παρά με την είδηση π.χ. ότι καμικάζι σκότωσε 15 άτομα στο άσχετο. Φαίνεται ότι έχουμε εξοικιωθεί τόσο πολύ με το θάνατο που πλέον δεν μας κάνει εντύπωση. Ωστόσο αν ο 90χρονος παππούς μας πεθάνει από γεράματα, το δάκρυ θα τρέξει κορόμηλο και αυτή είναι μια φυσικότατη αντίδραση εννοείται. Αλλά μπροστά στο γεγονός του θανάτου είναι μόνο οι μνήμες που μας συνδέουν με τον νεκρό, που μας προκαλούν το κλάμα ή και η υπενθύμιση ότι όλοι μπροστά σε αυτόν είμαστε ίσοι.. ; Νομίζω και τα δύο.. απλά το ότι τα παιδάκια στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν κινεζάκια, άγνωστα σε εμάς, βοηθάει όσο να ναι, ώστε η παραπάνω υπενθύμιση (που αποτελεί και τη μόνη αφορμή για θλίψη στην συγκεκριμένη περίπτωση + το άδικο του θανάτου γενικότερα) να σκορπίσει στον αέρα ώσπου να έρθει απο 'κει εδώ... ή αν τα καταφέρει, να έρθει με τη μορφή θλιβερής είδησης που αφορά τρίτους ή στην πιο καλή και σπανιότατη περίπτωση ως θλιβερή είδηση που αφορά ανθρώπους, όπως κι εμείς...

Sivert Hoyem (Madrugada)

Χθες είχα τη μοναδική ευκαιρία να ανταλλάξω δυο λόγια με τον τραγουδιστή των Madrugada, Sivert Hoyem. Πραγματικά μένει κανείς άναυδος από το πόσο προσιτός είναι αυτός ο άνθρωπος. Απλός στο στυλ του, εκπέμπει μία ευγένεια που τουλάχιστον για τους καλλιτέχνες εντός συνόρων είναι αν μη τι άλλο σπάνια.
Χθες λοιπόν συνέβη κι ένα απίστευτο περιστατικό.. Εκεί που είχα βγάλει την ψηφιακή να βγω φωτογραφία μαζί του, πες το ατυχία, πες το όπως θες, κάθε φωτογραφία έβγαινε θολή.. Ρε γαμώτο λέω τώρα βρήκε να μπλοκάρει!! Αυτός χαλαρότατος.. βγάζω το κινητό, μπας και βγει καμιά φωτο απο κει τπτ.. Σκοτάδι πίσσα.. Και τι κάνει μετα? βγάζει το δικό του κινητό, που όλως τυχαίως ήταν ίδιο με το δικό μου.. με το που το βλέπει λέει "oops its the same..." τζίφος η δουλειά... Φεύγοντας μου λέει "i ll be around if you fix it".. Με τα πολλά τη βγάλαμε τη φωτο κανένα μισάωρο μετά κι αφού είχα κάνει 300 δοκιμές για να πεισθώ ότι την έφτιαξα την ψηφιακή... μη γίνω πια και τελείως ρόμπα στον άνθρωπο :P
Όλα αυτά έγιναν χθες στο Χοροστάσιο, σε ένα πάρτι του fan club των Madrugada, επ ευκαιρία της σημερινής και αυριανής τους συναυλίας.. Απο κει και η φώτογραφία.

Αληθινές σκέψεις για το ψέμα...

Το ψέμα αποτελεί συμφωνα με το λεξικό, την εσκεμένη απόκρυψη της αλήθειας και αποκτά "ύπαρξη" μία συγκεκριμένη χρονικη στιγμή. Σε άλλες περιπτώσεις εξαντλείται εκεί και σε άλλες επιστρατεύεται ξανά και ξανά.
Κάθε πράξη στη ζωή ή κάθε απραξία, οδηγεί σε συναισθηματικές καταστάσεις. Η συναισθηματική κατάσταση του μηδενός δεν μας αφορά εδώ, αφού σπάνια προκύπει και αν προκύψει, αποτελεί μεταβατικό στάδιο, το οποίο δεν διαρκεί τόσο, ώστε να προκαλέσει ένα ψέμα (πάω πάσο γι αυτούς που κατέχουν τη νιρβάνα ως συναισθηματική δυνατότητα).
Το ψέμα έχει τον εξής αποκλειστικό στόχο: Να διευκολύνει αυτόν που το χρησιμοποιεί και να τον βγάλει στιγμιαία ή επαναλαμβανόμενα από μία δύσκολη συναισθηματικά κατάσταση. Με απλή μαθηματική γλώσσα δηλαδή, από το συναίσθημα (-) να πάει στο συναίσθημα (+). Ψέμα = "διευκόλυνση".
Το να διευκολύνει κάποιος τη θέση του, το να μεταβεί σε κατάσταση θετικών ή έστω μηδενικών συναισθημάτων, την στιγμή που βιώνει αρνητικά συναισθήματα, είναι κάτι παραπάνω από θεμιτό. Στην περίπτωση όμως που το ψέμα αφορά μόνο το άτομο και φεύγει και επιστρέφει σε αυτόν (η περίπτωση ενός ερημίτη που ψεύδεται στον εαυτό του παραδείγματος χάριν..). Ωστόσο, ποιο είναι το ρίσκο ενός ψέματος, όταν αυτό φεύγει και κατευθύνεται πάλι προς τον ίδιο τον ψεύτη αλλά και προς πάσα άλλη κατεύθυνση?
Καταφεύγοντας στη λύση του ψέματος, υπογράφει κάποιος ένα άγραφο συμφωνητικό με τον "κύριο Ψεύτικο". Το πρώτο σημείο του συμφωνητικού λέει ότι, οτιδήποτε ψεύτικο που θα πεις - σκαρφιστείς υπάρχει μόνο ως "ψεύτικη αλήθεια" στο κεφάλι σου. Το δεύτερο σημείο λέει ότι η γέννηση ενός ψέμματος δεν διαγράφει ως δια μαγείας την υπαρκτή αλήθεια που ταυτίζεται και με την πραγματικότητα πάντα. Το τρίτο σημείο λέει ότι η αλήθεια που προσπέρασες τη δεδομένη στιγμή είναι πάντα σύμμαχος της λογικής, πράγμα που σημαίνει ότι το ψέμα μόνο σε παραλογισμό μπορεί να στηριχτεί.
Κατα τη γνώμη μου υπάρχουν ψέματα που αν και κατάφορα (μπορεί να είναι ένα ψέμα κάτι άλλο από κατάφορο..?) ενδέχεται σε πραγματικές συνθήκες, σε συνθήκες καθημερινότητας, όχι απλά να μην ζημιώσουν τον ψεύτη αλλά να έχουν θετικά αποτελέσματα τόσο γι αυτόν όσο και για τους άμεσα εξαρτώμενους απ αυτό. Ωστόσο η περίπτωση αυτή δεν αφορά αυτή την σκέψη που κάνω εδώ.
Άρα ένα ψέμα παρέχει παροδική διευκόλυνση, ανακούφιση και πολύ γρήγορα θετικά αποτελέσματα. Ενώ μια δυσάρεστη αλήθεια μεγάλο πόνο, εννείοτε ντροπή και σχετικά αργή επαναφορά στην αρχική συναισθηματική κατάσταση. Ωστόσο η μεγάλη διαφορά έγκειται στην
δεσμευτικότητα του ψέματος ως προς το μέλλον. Διότι ένα ψέμα διακόπτει την ομαλή ροή των αληθειών σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας και αυτό σημαίνει ότι η καθημερινότητα αποκτά "πρόσωπα". Για τον ψεύτη πάντα είναι διπλή, τριπλή κτλ. Η καθημερινότητα η κοινή για όλους (κοινή ως προς τα γεγονότα και την αβίαστη σύνθεση συναισθημάτων), η πραγματική, και η καθημερινότητες στο μυαλό του, όπως ασυνείδητα από κάποια στιγμή και μετά υφαίνονται στο υποσυνείδητο και συνειδητά στο συνειδητό, στη χειρότερη περίπτωση.
Θα δώσω εδώ το παράδειγμα μιας σχέσης, η οποία και από τις δύο πλευρές αντιμετωπίζεται ως τέτοια και δεν αποτελεί πείραμα ή παιχνίδι για να περνάει απλά η ώρα.
Για τα μέλη (2 ή και περισότερα... τα έχουμε δει όλα τελευταία...) μιας σχέσης, λαμβάνει χώρα μία πραγματικότητα στο ξεκίνημα, η οποία είναι κοινή. Για παράδειγμα, πίνουν καφέ σε μία καφετέρια και άσχετα από τη γνώμη του ενός για το τι πίνει ο άλλος και τα συναισθήματα που διαφοροποιούνται με βάση τη διαφορετικότητα του κάθε ατόμου, αυτή είναι μία πραγματικότητα και για τους δύο, στην οποία και οι δύο συμμετέχουν και από την οποία εκμαιεύουν συναισθήματα. Ωστόσο δεν μιλάμε για την περίπτωση σιαμαίων, και συνεπώς ο καθένας ζει και την δική του μεμονομένη πραγματικότητα, η οποία μεταφέρεται μέσω της κουβέντας κυρίως από την μια πλευρά στην άλλη. Όταν αυτή η μεταφορά γίνεται κάτω από το πλαίσιο της αλήθειας και της ειλικρίνειας, φτάνει στην απέναντι πλευρά έτσι, ώστε, να γίνει κτήμα και του άλλου, σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό και σαν να ήταν κι ο άλλος παρών. Αν αυτή η μεταφορά σκιαστεί από το ψέμα, τότε η πραγματικότητα των ατόμων διαφοροποιείται και ξεκινάει αυτή η διπλή αντίληψη της πραγματικότητας για τον ένα και μίας, αλλά πλασματικής για τον άλλο.
Μοιραίο είναι κάποια στιγμή στοιχεία της καθ' όλα ψεύτικης πραγματικότητας του ενός να περάσουν και στην πλασματική πραγματικότητα που άρχισε ο ίδιος να χτίζει για τον άλλο και ο απέναντι να αρχίσει να αναρωτιέται, διότι διαπιστώνει μικρά αλματάκια της λογικής προς το παράλογο. Εκεί είναι που αρχίζουν οι πρώτες αμιχές στο γυαλί και που όπως καθημερινά άτυπα διαπιστώνουμε, εξελίσονται σε χαραγματιές, σπασίματα, και τελικά γίνονται θρύψαλα, που όχι μόνο δεν κολλάνε ξανά αλλά αν πας να δοκιμάσεις το μόνο που θα καταφέρεις είναι να κοπείς βαθιά.
Το συμπέρασμα που νομίζω βγαίνει απ αυτές τις σκέψεις επάνω στο ψέμα είναι ότι αν κάποιος θέλει να φτιάχνει διπλές πραγματικότητες καλύτερο έιναι να προειδοποιεί τους γύρω, ώστε να προσαρμόζονται κι εκείνοι αναλόγως ή αν δεν μπορούν, να απομακρύνονται εγκαίρως απ αυτούς. Ωστόσο μάλλον ζητάω πολλά, αφού κανείς δεν παραδέχεται εκ των προτέρων ότι θα πει ψέματα αν χρειαστεί, γιατί πολύ απλά κανείς δεν θα μπορούσε να ζήσει μετά, έστω και με την ιδέα ότι αυτό μπορεί να είναι αλήθεια. Ωστόσο έτσι αποκτά και ο άλλος το απόλυτο δικαίωμα να σε πει ψεύτη κάποια στιγμή που θα βγουν όλα στη φόρα και να πράξει όπως νομίζει.
Το πιο γενικό συμπέρασμα είναι ότι ακόμη δεν μπορώ να χωνέψω τα ψέματα που άκουγα τόσο καιρό και όταν το μόνο που ζητούσα ήταν μια πικρή μεν, ΑΛΗΘΕΙΑ δε...

Το πρόβλημα της ΑΕΚ εφέτος..

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισε η ΑΕΚ τη φετινή χρονιά ήταν η έλλειψη τερματοφύλακα..Δε θυμάμαι τα τελευταία χρόνια, πέρα από την τελευταία χρονιά του Ατματζίδη και τα τελευταία ματς του Χιώτη, να έχω υποστεί τέτοια καταπίεση βλέποντας αγώνες της ομάδας. Είτε υπήρχε άτομο κάτω από τα δοκάρια, είτε όχι, το ίδιο και το αυτό.. Σε κάθε ματς παρακαλάγαμε να μην παει η μπάλα προς τα κει.. Φυσικό είναι να γίνει και κανένα σουτ από την άλλη πλευρά, αλλά σουτ και γκολ παραείναι.. Και αναρωτιέμαι, υπάρχει έστω κι ένα άτομο που να ξέρει τα στοιχειώδη από μπάλα, και να αποκαλεί το Μορέτο τερματοφύλακα?? Πραγματικά δεν μπορώ να εξηγήσω πως λειτουργούν αυτοί που έχουν τις τύχες της ομάδας στα χέρια - τσέπες τους, αλλά και αυτοί που γράφουν με κεφαλαία στις εφημερίδες "ΜΕΝΕΙ Ο ΜΑΧΟ". Τύφλα να χει Φαν ντε Σαρ ρε παιδιά!! Ελπίζω και οι φήμες περί Χαλκιά να είναι λόγια του αέρος, γιατί οι 4αρες... to be continued...

Γεια σας!

Σε ένα blog οι σκέψεις παίρνουν το χαρακτήρα δήλωσης και εκτός του ότι δίνουν στον γράφοντα τη δυνατότητα να τους δώσει γραπτή ύπαρξη, προσφέρουν και την ευχαρίστηση σε αυτόν, της έκθεσης στη δημοσιότητα των λόγων του και συνεπώς μέρους του εαυτού του.. Έτσι και ο πολυλογάς Mr. Fosil έπεσε στην ωραία παγίδα του μονολογικού διαλόγου.
Πρωτάρης λοιπόν στο άθλημα και παραπατώντας ακόμη, θέλω να πω ένα εγκάρδιο "χαίρω πολύ" σε όλους! Το περιεχόμενο της σελίδας μου ακόμη δεν το έχω προσδιορίσει.. Βλέποντας και κάνοντας..

"Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για κάποιον που είναι ορθογράφος να βλέπει ανορθογραφίες.. Ελπίζω οι δικές μου να μην στερήσουν από ένα κείμενο, μία λέξη, την απρόσκοπτη ανάγνωση - το καλύτερο δώρο ενός επισκέπτη προς ένα blogger"