σκέψεις... 24/12/11, Χαλάνδρι, Αττική

1. Κουραζόμαστε κάθε μέρα να φτάσουμε αυτό που θεωρούμε ότι προηγείται. Ουσιαστικά βάζουμε τον πήχη έξω από εμάς και παλέυουμε με τις δυνάμεις μας να τον ξεπεράσουμε. Μα πώς είναι δυνατόν να ξεπεράσεις χρησιμοποιώντας το ο,τιδήποτε διαθέτει ο εαυτός σου, κάποιον άλλο? Πάντα θα είσαι ένα βήμα πίσω του. Αλλά τι νόημα έχει έτσι κι αλλιώς?

2. Ξέρω πολύ καλά τι θέλω και τι αξίζω. Ξέρω επίσης πολύ καλα να γκρινιάζω και με την πρώτη ευκαιρία να βρίσκω δικαιολογίες γι αυτό που δεν καταφέρνω. Ωστόσο μία δικαιολογία είναι μισή αλήθεια και μισό ψέμα. Ναι μεν σαν ψέμα είναι πολύ γελοίο το φαινόμενο της "δικαιολόγησης", αλλά και η αλήθεια που συνήθως κρύβει δεν είναι αμελητέος παράγοντας.

3. Υπάρχουν δύο λέξεις που καθορίζουν το τώρα μας. "Θέλω" και "επιλογή". Πόσες φορές επιλέγουμε κάτι αντίθετο από ένα "θέλω" μας, μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς? Όπως λένε δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Πολύ σχετικό κατά τη γνώμη μου.

4. Όλα είναι μετρήσιμα στις μέρες μας. Τα πάντα αποτυπώνονται σε αριθμούς. Ουσιαστικά είμαστε και οι ίδιοι αριθμοί είτε το θέλουμε είτε όχι. Τόσο σε επιμέρους στοιχεία όπως αυτό της υγείας, όσο και συνολικά. Ο καθένας μας είναι ένα σύνολο, μια συνιστώσα αριθμών. Ηλικία, ύψος, βάρος, χοληστερίνη, iq και το πιο σημαντικό το χρήμα (στις ιατρικές εξετάσεις θα έπρεπε να συμεριλαμβάνεται και το εκκαθαριστικό της εφορίας). Αν κάποιος χάνει σε κάποια κατηγορία, με το χρήμα την σουλουπώνει, με στόχο πάντα το καλύτερο δυνατό άθροισμα.

5. Όποιο χαρακτηριστικό δεν δύναται να αποτυπωθεί αριθμητικά τείνει να εκλείψει. Όχι τόσο σαν παρουσία σε ένα άτομο, όσο στο βαθμό επιρροής του. Ένα χαμόγελο, μια ιστορία, ένα φιλί, μια αγκαλιά, ένα αστείο, μια προσωπική ασχολία. Τείνουν να μην γίνονται αντιληπτά πλέον από τον περίγυρο. Τείνουν να εξαφανίζονται αν δεν έχουν το απαραίτητο περιτύλιγμα - αριθμητικό υπόβαθρο στο οποίο να σταθούν. Ποιος καθορίζει τα αριθμητικά δεδομένα και πως αυτά έχουν καταφέρει να κυριαρχήσουν έναντι των μη μετρήσιμων χαρακτηριστικών? Ο αόρατος μετρητής που ονομάζεται καταναλωτική νοοτροπία και είναι απλή συνέπεια της "προόδου" με την έννοια την οποία έχει αποκτήσει σήμερα.

6. Καλές γιορτές με όσο το δυνατόν μη πεπερασμένους ανθρώπους γύρω μας.

δεν απορώ... (15/12/11)

ρούχα σκισμένα και παλιά
μπάζουν κρύο και βροχή
τα φοράω γιατί ξέρω
πως τ αγκάλιαζες εσύ

βλέπω όνειρα χαμένα
και μια αβέβαιη ζωή
είχε χρώμα, ήταν ωραία
όταν τη ζούσαμε μαζί

πάντα κάτι θα μου λείπει
και γι αυτό δεν απορώ
τρύπια είναι η καρδιά μου
και ρευστό το "σ αγαπώ"...

αθάνατος ο Μάνος!

Αλλάζεις...

και είναι πολύ φυσικό...

Arid - Me and my melody

..!!

there aint no grave...

αφιερωμένο.

σκέψεις... 23/11/11, Χαλάνδρι, Αττική

1. Είναι αγώνας η ζωή. Έχουμε όμως όλοι την ίδια αφετηρία, τις ίδιες δυνάμεις, την ίδια δυνατότητα να τη ζήσουμε*? Τι σημαίνει να ζήσεις τη ζωή σου? Σημαίνει να δίνεις στο χώρο που καταλαμβάνεις και στο χρόνο που ξοδεύεις το δικό σου χρώμα.. Η σύγχρονη κοινωνία και κάθε κοινωνία είναι ένας πίνακας ζωγραφικής, στον οποίο συμμετέχουμε όλοι και έχουμε δικαίωμα να γράψουμε το όνομα μας σε μία γωνιά του, αφού τελειώσει η παρέμβασή μας σε αυτόν. Είναι όλα τα χρώματα αποδεκτά σε αυτόν τον πίνακα ή υπάρχει φόρμα και γραμμή που πρέπει να ακολουθηθεί..? Εξαρτάται. Και εφόσον ο πίνακας είναι κοινός, έχει δικαίωμα ο κάθε δημιουργός να κρίνει, να εμποδίσει, να αποβάλλει κάποιον άλλο δημιουργό από τον πίνακα αυτό?

2. Η σύγχρονη κοινωνία βασίζεται σε μοντέλα τρόπου ζωής. Μοντέλα πολυχρησιμοποιημένα, μοντέλα περιθωριακά, πολυδιαφημισμένα, απαράδεκτα, νορμάλ, ανήσυχα, σιωπηλά μέχρι και αόρατα.. Δεν πας στο σχολείο για να μάθεις γι αυτά και ούτε κάθεται κανένας να στα αναλύσει και να σου πει ποιο χρώμα ταιριάζει στην κάθε περίσταση. Αυτό το καταλαβαίνεις μόνος σου ή δεν το καταλαβαίνεις ή κάνεις πως δεν το καταλαβαίνεις... ή εννίοτε συνυπάρχει ένας συνδυασμός και των τριών..

3. Μήπως ο καθένας μας φτιάχνει έναν προσωπικό πίνακα ζωγραφικής και αναλογα με το θέμα της έκθεσης στο κέντρο τεχνών "η ζωή" αποφασίζεται αν θα αναρτηθεί? Η πραγματικότητα δείχνει πως κάτι τέτοιο συμβαίνει. Η κάθε μας στιγμή είναι μία απειροελάχιστη μέχρι και τιτανοτεράστια απόρριψη ή αποδοχή του χρώματος το οποίο απόφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε στην κάθε περίσταση. Όταν βγαίνεις έξω με ένα φίλο για καφέ, έχεις σχεδόν πάντα έναν αποδεκτό πίνακα στο τέλος.. Όταν πας σε μία συνέντευξη για δουλειά όλα είναι ρευστά.. Όταν κηνυγάς μια κοπέλα... τότε τα πάντα είναι στον αέρα. Δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να θεωρηθεί αποδεκτό και τι όχι και στην περίπτωση εκείνη στο κέντρο τεχνών το θέμα είναι το "πρέπει να αρέσω".. Δύσκολα πράγματα.

4. Κάποιοι λένε ότι τα άκρα συμπίπτουν. Η ζωή έχει γίνει τόσο ακραία τυποποιημένη που τα πάντα έχουν έναν τρόπο για να γίνουν αποδεκτά και καμιά διακοσαριά άλλους τρόπoυς που αν ακολουθηθούν δεν θα γίνουν αποδεκτά.. Αυτό μας οδηγεί στο απλό συμπέρασμα ότι λύση δεν θα βρεθεί ποτέ, ώστε κάθε πράξη μας να είναι αποδεκτή, όχι απο όλους, αλλά ούτε και από αυτούς που θα θέλαμε να είναι... Το πρόβλημα ξεκινάει όταν αυτό που επιλέγεις δεν το δέχεται ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός... τότε τα πράγματα είναι δύσκολα. Διότι το χρώμα που επιλέγεις το επιλέγεις μετά απο ζύμωση εσωτερική.. Αν καταλήγεις να μην το αποδέχεσαι ούτε εσύ, τότε κάτι στην όλη εσωτερική διαδικασία έχει πάει στραβά.

5. Τι κάνεις όταν καταλαβαίνειςότι ο τρόπος που σκέφτεσαι και που τελικά ο τρόπος με τον οποίο ενεργείς δεν είναι αυτός που θα ήθελες? Σε αυτήν την περίπτωση είναι μονόδρομος η λύση. Σταματάς την κάθε προκαταβολική σκέψη, ενεργείς και αναλύεις το αποτέλεσμα.. Ή καλύτερα δεν αναλύεις τίποτα και απλά δρας κάθε στιγμή μοναδικά και με βάση αυτό που επιτάσσει εκείνη η στιγμή. *Συνεπώς όλοι έχουμε δυνατότητα να ζήσουμε τη ζωή μας. Ο καθένας έχει άλλο ταβάνι. Μην ανησυχείς αν το ταβάνι σου είναι θεωρητικά ο πάτος για κάποιον άλλο.. Αν συνατηθείτε εκεί παέι να πεί ότι αυτός δεν έχει κάνει βήμα ενώ εσύ έκανες πολλά. Αυτό συμβαίνει γιατί όλοι ξεκινάμε απο άλλη αφετηρία. Όσο πιο μακριά βρίσκεσαι από τον αυθορμητισμό σου τόσο μεγαλύτερη απόσταση έχεις και να διανύσεις. Αυτοί που νομίζουν ότι αυτό που βλέπουν στον καθρέφτη ή στα μάτια των άλλων είναι αυτό που θα ήθελαν, ας το ξανασκεφτούν. Πάντα υπάρχει περιθώριο στον προσωπικό πίνακα ζωγραφικής μας να προστεθούν χρώματα και να υπερκαλύψουν τα ήδη υπάρχοντα μέχρι και εκείνη τη στιγμή "γνήσια"..

6. Δεν μου αρέσουν οι κανόνες και οι δεδομένοι τρόποι συμπεριφοράς διότι θεωρώ ότι όλοι ενέχουν απο ελάχιστο μέχρι υπέρμετρο βαθμό καταπίεσης. Ωστόσο αν ήταν να βάλω έναν κανόνα με βάση τον οποίο η κάθε "ζωή" θα ήταν χρήσιμο να διέπεται, αυτός θα ήταν ο εξής: Ζήσε το κάθε λεπτό και γέμισε το από χρώματα ΔΙΚΑ ΣΟΥ. Ζήσε αυθόρμητα και όχι στρατευμένα. Θα εκπλαγείς όταν διαπιστώσεις ότι τελικά οι περισσότεροι γύρω σου θα θέλουν μετα μανίας να δανειστούν τις μπογές σου..
Άλλωστε είναι λίγοι αυτοί που ξέρουν να ζωγραφίζουν τη ζωή και ακόμη πιο λίγοι αυτοί που είναι τόσο ελεύθεροι, ώστε να κρίνουν αυτού του είδους την τέχνη..

έχει ο καιρός γυρίσματα...

Κρίμα να αδικείσαι δε λέω...
Ακόμη πιο κρίμα όμως να έχεις αδικήσει με όλους τους πιθανούς τρόπους και τώρα να ζητάς δικαιοσύνη....

ο απόλυτος αγώνας!! 12 Νοεμβρίου!! Velasquez vs Dos Santos, UFC Championship!!

σκέψεις... 26/10/11, Χαλάνδρι, Αττική

1. Τι κάνεις όταν είναι πλέον αργά για να ξυπνήσεις?
Καταρχήν το "αργά" ενέχει μία άμεση εξάρτηση του γεγονότος που ήταν να συμβεί και στο οποίο έπρεπε να συμμετέχεις, με το χρόνο. Άρα.. Αν ήταν να πας στη δουλειά σου σήμερα και σε πήρε ο ύπνος, κάτσε και κοιμήσου και πας αύριο... Μη σου ξανατύχει στο καπάκι και αύριο, δεν θα χρειαστεί να ξαναπάς στη δουλειά. Αν ήταν να φας το μεσημεριανό κι εσύ έμπλεξες στην κίνηση, δεν πειράζει θα το φας λιγάκι μπαγιάτικο.. Αν έφτασες στο σήμερα χωρίς να έχεις ζήσει το χθες?? Δηλαδή κοιμόσουν και ξαφνικά κατάλαβες ότι υπάρχεις και μπορείς να ξυπνήσεις κιόλας... Τότε υπάρχουν 3 δρόμοι:
α) κάνε πως δεν το κατάλαβες και συνέχισε στην ανυπαρξία σου - σχετικά ανώδυνο αλλά και δύσκολο να το επιλέξεις στην περίπτωση που πλέον έχεις γνώση του ύπνου σου.. β) πλακώσου να καλύψεις το χαμένο έδαφος, κάνοντας ότι δεν έκανες, ενώ θα ήθελες να είχες κάνει - Σχετικά επώδυνο στην περίπτωση που έχεις επαρκή αντίληψη ώστε να διακρίνεις το γελοίο από το σοβαρό.. γ) Σουρώνεις αυτά που ήθελες να κάνεις, με αυτά που είσαι πλέον σε θέση να κάνεις και επιλέγεις καθαρά με βάση το βαθμό επιθυμίας σου γι αυτά - ανώδυνο ή επώδυνο ανάλογα με το βαθμό καθαρά προσωπικής ωριμότητας σου.

2. Το πρόβλημα με τα "θέλω" μας είναι το κατα πόσο βασίζονται σε προαπαιτούμενα "θέλω". Δηλαδή. Για να θέλεις να πας σε μια συναυλία, θα πρέπει να έχεις περάσει από το στάδιο να θέλεις να αγοράσεις ένα σιντί? και για να αγοράσεις ένα σιντί, θα πρέπει να έχεις περάσει από το στάδιο να έχεις ακούσει τυχαία κάπου μουσική και να σου άρεσε? Νομίζω πως ναι. Στην ουσία δεν μπορείς να επιθυμείς κάτι που δεν έχεις γνωρίσει. Επιθυμείς μόνο πράγματα, με έστω και ένα παραπάνω χαρακτηριστικό από το "επιμέρους" με το οποίο ήρθες σε επαφή. Κανένας δε λέει ότι κάποιος που επιλέγει να ακούει τους ήχους της φύσης αντί για μουσική έχει πρόβλημα, αλλά σκεφτείτε πόσο δύσκολο θα ήταν γι αυτόν να υπάρξει σε ένα περιβάλλον που ουσιαστικά οι μόνοι ήχοι που απουσιάζουν είναι αυτή της φύσης... Επίσης κανείς δεν είπε ότι η διαρκής επιθυμία οδηγεί απαραίτητα και σε ανωτέρου επιπέδου "θέλω". Για παράδειγμα, οι διατροφικές μας συνήθειες. Μπορείς πάντα να πειραματίζεσαι, αλλά πάνω κάτω με τα ίδια υλικά και χωρίς να είναι σίγουρο το καλύτερο ή χειρότερο αποτέλεσμα..

3. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι συνταγές που επιβάλλεται να αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου αν θες να μείνουν ζωντανές. Το παστίτσιο της μαμάς μου θα το φάω με την ίδια λαχτάρα, αν είμαι πεινασμένος, άσχετα αν αποτελεί πάντα την ίδια ακριβώς γευστική εμπειρία. Κι αυτό γιατί η πείνα θα παραμείνει πείνα με τα χρόνια. Στη φιλική, την ερωτική και ακόμη την συγγενική σχέση αυτό δεν ισχύει. Η ψυχοσύνθεση του καθενός με τα χρόνια μεταβάλλεται. Μπορεί να αναζητάμε πάντα την ευτυχία.. Αυτό όταν είμαστε παιδιά εξαντλείεται στο να αγοράσουμε κάτι που μας γυάλισε, όταν είμαστε έφηβοι στο να σπάσουμε κάτι που δεν μας άρεσε κτλ.. Αν δεν υπάρχει εξέλιξη στο χρόνο ομαλή για όλα τα "επιμέρους" μιας σχέσης, τότε αυτή δεν θα προχωρήσει. Θα καταντήσει αργά η γρήγορα νοσηρή. Το ότι τις περισσότερες φορές αυτό δεν γίνεται αντιληπτό, ηθελημένα ή μη, από τους πόλους της οποιαδήποτε σχέσης, δεν αναιρεί το αδιέξοδο στο οποίο έχουν επέλθει.

4. Δεν έχεις ζήσει τη ζωή σου, δεν είναι αργά για να ξυπνήσεις. Μην περιμένεις ωστόσο ο χρόνος να σου κάνει την χάρη, να σε περιμένει να τον φτάσεις.. Πάντα μπροστά σου θα είναι, όταν τον αφήνεις να σε καθορίζει. Στο χέρι σου είναι να αυξομειώνεις το προβάδισμά του και εννίοτε όχι απλά να τον προσπερνάς, αλλά να τρέχεις μόνος σου. Για παράδειγμα υπάρχουν καταστάσεις που ζεις και σε κάνουν να αισθάνεσαι την απουσία του χρόνου. Σ εκείνο το σημείο ο χρόνος δεν προηγείται, σ εκείνο το σημείο ο χρόνος δεν υφίσταται. Η ζωή μας είναι ένα ανθρωποχρονοκηνυγητό στο οποίο εκτός ελαχίστων περιπτώσεων ο άνθρωπος έρχεται δεύτερος, γιατί πολλοί λίγοι είναι αυτοί που έχουν τα κότσια να βάλουν το χρόνο στο περιθώριο.. Το παρήγορο είναι ότι σ αυτή την κούρσα υπάρχουν και γεγονότα που πατάνε pause στο χρόνο... Σαν ένα μπουκαλάκι με νερό για έναν μαραθωνοδρόμο. Ένα βλέμμα, ένα δώρο, μια είδηση, μια ελεύθερη στιγμή με λίγα λόγια... Όσο περισσότερες τέτοιες βιώνεις, τόσο περισσότερο ζεις κι αφήνεις το χρόνο να μετράει για τους άλλους που ακόμη τον κηνυγάνε... Εξέλιξη θα πει να προχωράς όχι κηνυγώντας το χρόνο, αλλά καλπάζοντας πάνω του..

σκέψεις... 21/10/11, Χαλάνδρι, Αττική

1. Μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο, πολυνομοσχέδιο, κούρεμα χρέους, ελεγχόμενη πτώχευση, αναδιάρθρωση χρέους, τρόικα, μέρκελ, σαρκοζί, eurogroup, moodys, standard and poors, μεταρυθμίσεις, διαρθρωτικές αλλαγές, spreads...... και πολλές άλλες λέξεις μάθαμε αυτό τον καιρό. Αφού πλέον οι νέοι γονείς δεν ηχογραφούν τα μωρά τους όταν πρωτολένε τισ λέξεις "μαμά" και "μπαμπάς" αλλά "δουνουτού" και "σόιμπλε"... Παροξυσμός. ΚΡΙΣΗ!!!!!!! ΚΡΙΣΗ!!!!!!!!!! ΚΡΙΣΗ!!!!!!!!!!! Μας πότισαν με φόβο και ύστερα μας αμώλησαν το νέο λεξιλόγιο. Στο άκουσμα του ακόμα και ο πιο ψύχραιμος πανικοβάλεται. Η τηλεόραση πιο εμετική απο ποτέ, πιο κατευθυνόμενη κι απο την εποχή της χούντας κάνει καλά τη δουλειά της. Σπέρνει τον τρόμο.

2. Δεν υπάρχει λογική πλέον. Δεν υπάρχει τίποτε όρθιο σε αυτή τη χώρα. Η βουλή κέντρο διερχομένων και φασιστικών αποφάσεων, η Παπαρήγα να μετράει πόσα πανό κράταγε η ΠΚΣ και αν ο Τσίπρας πέταξε τελικά εκείνη τη μολότωφ, ο Αλέξης να το αρνείται και να ζητάει εκλογές εσπευσμένα για να δει αν το ποσοστό του έστω και τώρα θα ξεπεράσει το 3%, ο Καρατζαφέρης να εξαντλεί τη ρητορία του σε νηπιακά λογοπαίγνια και η παιδική χαρά που λέγεται Λ.Α.Ο.Σ. να χαχανίζει σα καθυστερημένος χιμπατζής που του πετάνε μπανάνες, η ΝΔ να είναι χαμένη κάπου μεταξύ κέντρου και μεγάλης περιοχής του γηπέδου που λέγεται απόλυτη σήψη και το ΠΑΣΟΚ να είναι πιο δυσώδες και λιπαρό και απο τους τόνους σκουπιδιών που "στολίζουν" για μέρες τώρα την Ελλάδα, ως πολύχρωμες γιρλάντες που δεν προμηνύουν Χριστούγεννα, αλλά τις βρωμερές και τρισάθλιες μέρες που έρχονται..

3. Έναν άνθρωπο τον πέθαναν σήμερα. Τρεις άνθρωποι είχαν καεί ζωντανοί πριν κάποιους μήνες. Ένα παιδί επίσης είχε δολοφονηθεί εν ψυχρώ. Και άλλοι πολλοί για τους οποίους δεν μάθαμε τίποτα, τραυματίστηκαν, κάηκαν, ξυλοκοπήθηκαν... Έτσι θα πάει απο εδώ και πέρα. Μέχρι να συνηθίσουμε και τους θανάτους... αν δεν το έχουμε κάνει ήδη.

4. Πολύ θα ήθελα να έχω μια χειροπιαστή λύση να προτείνω. Δεν είμαι όμως ούτε οικονομολόγος, ούτε νομικός. Στο πολυτεχνείο το οποίο τέλειωσα είδα φοιτητές να κάνουν κατάληψη 2 μηνών και μετά να ζητάνε να μην χαθεί η εξεταστική. Δυστυχώς κάτι αντίστοιχο διακρίνω και στους "αγώνες" που γίνονται τώρα ενάντια σε αυτήν τη θηριωδία της κυβέρνησης. Ζητάμε να αλλάξουν τα πράγματα χωρίς απώλειες. Αυτό δεν γίνεται. Αν θέλεις να αλλάξεις τα πράγματα, να αντιδράσεις, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να πεινάσεις κυριολεκτικά. Να είσαι έτοιμος να υποφέρεις πραγματικά. Κι αυτό δεν θα το πετύχεις αν ο στόχος σου είναι τα 2000 ευρώ του μισθού που θα θελες να έχεις. Θα το πετύχεις αν ο στόχος σου είναι να διεκδικήσεις το απόλυτο δικαίωμα της ελευθερίας που τόσο έντεχνα σου έχουν ήδη αφαιρέσει.

5. Η ζωή είναι μια παράσταση στην οποία κληθήκαμε να συμμετέχουμε απ το πουθενά. Γι άλλον είναι το σανίδι στο οποίο πρωταγωνιστεί και γι άλλον τηλεταινία στην οποία είναι κομπάρσος.. Κάποιοι την έχουν δει σκηνοθέτες και κάποιοι κριτικοί, κάποιοι απλοί θεατές. Αν δεν έχεις ακόμη διαλέξει ρόλο, κάντο. Είμαστε κατεξοχήν λαός του "δε βαριέσαι." Αν έχουμε τα κότσια να το αφήσουμε για λίγο στην άκρη, θα φανεί τους επόμενους μήνες... αν πάλι δεν το κάνουμε.. ε τότε "δε βαριέσαι"... όλα κάποτε τελειώνουν, κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

ΑΕΚ..

το κείμενο μου στο 3ο μάτι..

που ακριβώς πάμε..??

χωρίς βιβλία τα σχολεία
οι γιατροί χωρίς ντεπόν
στη βουλή οργιάζει η μαλακία
ώρα για το "δι ευχών"
χωρίς όρια η τρέλα
η κλεψιά χωρίς ντροπή
μια σαβούρα έιχα ομπρέλλα
μου την κλέψανε κι αυτή
έχει ακράτια το κράτος
γέμισε ο τόπος με σκατά
οι λεγόμενοι πολίτες
ένα γίναμε μ αυτά
φύγε εσύ απ το δημόσιο
έλα εσύ στα μουλωχτά
έχουν μείνει κάτι λίγα
να τ αρπάξουμε κι αυτά
ασε τις γριές να λένε
ας τους γέρους να μιλούν
τα παιδάκια να νομίζουν
πως γι αυτά "καλά" θα ρθουν
όσο για αυτούς τους "ξύπνιους"
μη φοβάσαι δεν ξυπνούν
αυτοί χαίρονται απ όλους
παραμύθια να ακούν
σε μια σέλα ευτυχισμένος
ο Έλληνας τις ώρες του περνά
κάνει σούζα και κωλιά
και θαρρεί πως αντιδρά
σχέδιο δεν βρέθηκε ακόμα
και ούτε και που θα βρεθεί
για τον ένα είναι κοντό
πέφτει στον άλλονε μακρύ
αγωνία για το πότε
το πως, το που και απο ποιον
θα τον φάμε και θα είναι
δίχως προφυλακτικόν
γερμανοί, φιλανδοί και γάλλοι
μας έχουν ρίξει στα σκοινιά
αυτοί που μεγάλωσαν στα δέντρα
τώρα μιλάνε για θηλιά
τα φερε έτσι η βλακεία μας
να μαστε πάλι ουραγοί
να ψάχνουμε σε λίγο με τουφέκι
για κουλούρι και τυρί
η χώρα θυμίζει καφενείο
που δε σερβίρει ούτε καφέ
ο χρόνος για όλους μας περνάει
και δεν δίνει βερεσέ..

350000+ πολίτες δεν μπορεί να είναι δήθεν...!!

..και για να απαντήσω στο αμέσως προηγούμενο post... Κάποιοι δείχνουν να έχουν ξυπνήσει. Ελπίζω να το δείξουν και στην καθημερινή τους επαφή με το σάπιο κράτος... Κυνηγήστε την παρανομία και τη βρώμα όπου κι αν τη συναντήσετε!! Μόνο με προσωπικό έλεγχο του κοντινού και ευρύτερου περιβάλλοντος μας θα διορθωθεί η κατάσταση... Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολύ...

"ΤΟ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΕΡΕΙΠΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ" (EDMOND ABOUT)

ΜΑΙΟΣ 2011, Ελλάδα... ήλιος, θάλασσα, ζέστη, ουρές σε ο,τιδήποτε δημόσιο, μαστίγια σε ο,τιδήποτε ιδιωτικό, γκρίνια, μιζέρια και cayenne στα βόρεια προάστια. ALL TIME CLASSICS. Κι όλα αυτά γιατί κάποιος (Antreas ή αλλιώς Pampers και οι ένδοξοι συνεχιστές του, μη εξαιρουμένων των μπλε) αποφάσισε κάποτε στον πεινασμένο να μην μάθει μία τέχνη ώστε να βγάζει το ψωμί του, αλλά του το έδωσε έτοιμο στο πιάτο. Κι αυτός, ως άλλο καταλυμασμένο σκυλί, έπεσε με τα μούτρα.. Δάνεια, επιχορηγήσεις, πιστωτικές, χρηματιστήριο.. Χρήμα με ουρά, χωρίς να υδρώσει στάλα. Έφαγε, έφαγε, έφαγε και τώρα δεν έχει ούτε ένα κουτάκι pepsi να πιει για να ρεφτεί.. Έτσι είναι αυτά. Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς. Δε σε βολεύουν τα σανίδια, πονάει η πλατούλα σου.. Όταν όμως κάποτε έπρεπε να δουλέυεις, εσύ άρραζες με τις ώρες το αφράτο κωλαράκι σου στην δημοσιουπαλληλική σου καρεκλίτσα.. Δε σου αρέσει που σε καλούν για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές σου, όταν όμως έπαιρνες τον παχυλό μισθό από την ιδιωτική επιχειρησούλα, σ άρεσε να τον εξαργυρώνεις κατόπιν σε πόντους visa και mastercard.. Όταν σε φώναξαν ΜΙΑ φορά στα 4 χρόνια να πεις τη γνώμη σου, εσύ βροντοφώναξες "μπράβο το σύστημα και η προεδρευομένη δημοκρατία", τώρα βγαίνεις αγανακτησμένος στο Σύνταγμα χωρίς σκοπό, χωρίς καν σχέδιο για να αντιδράσεις σε τι? απέναντι σε ποιον? στον ευαυτό σου???
Λαμόγια οι πολιτικοί, ποιος το αμφισβητεί?? Μα τώρα πια δε σε φοβούνται... ο λύκος (=βουλή) ξέρει ότι έχει να κάνει με λύκους και όχι με πρόβατα... Διότι όταν ο λύκος σε δάγκωνε εσύ έλεγες μ αρέσει... Έβγαλες δόντια, σου έπεσε το μαλλί και απο πρόβατο έγινες λύκος, λεοπάρδαλη και αρκούδα... Τώρα βγαίνεις και φωνάζεις και ζητάς δικαιοσύνη.. Κρίμα.. τουλάχιστον τα ζώα διατηρούν μια συνέπεια.. Εσύ καμιά.
Στο χείλος του γκρεμού και ακόμη στις δήθεν πορείες σου, πας αλλού εσύ, αλλού ο αδερφός σου, αλλού η μάνα σου και η γιαγιά σου στο μπλοκ των συνταξιούχων απορεί γιατί το μόνο που εξεγείρεται είναι το καπί.. Άντε να της εξηγήσεις τις διαφορές σου με το "παμε", την εξοκοινοβουλευτική αριστερά, τους τροτσκιστές και τη λαική δεξιά.. Στο χείλος του γκρεμού και όλοι οι Ελληνάρες πολιτικοί είναι πιο διχασμένοι και από την περίοδο του εμφυλίου... Ούτε μια κρίση δεν είμαστε άξιοι να βιώσουμε.. Γιαλαντζί αναρχικοί, πολιτικοι, πολίτες..
Ζωές γεμάτες δηθενισμό, μόδες του 24ώρου, εκβιαστικές καλλιτεχνίες, πομπώδη σχόλια στα καφενεία και την ουρά στα σκέλια μπροστά στο μπλε παραβάν...

ΓΕΝΙΚΕΥΩ ΤΟ ΞΕΡΩ. Μα σε τι συνίσταται η σύγχρονη κοινωνία αν όχι στη γενίκευση, τη μαζοποίηση και την πολτοποίηση του προσωπικού μας "θέλω"?? ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι αθώος. Ένας νόμος ψηφίστηκε. Νόμος που τηρείται σχεδόν παντού στο εξωτερικό... "όχι κάπνισμα σε κλειστούς χώρους".. .Ο ΕΛΛΗΝΑΣ δε γουστάρει απαγορεύσεις ρε!!! Ο ΕΛΛΗΝΑΣ γουστάρει να κάνει αυτό που θέλει όταν το θέλει... Τι κρίμα όμως που κάνει ακριβώς αυτό που του υπαγορεύουν σε χιλιάδες άλλους τομείς της ζωής του και δεν παίρνει και πρέφα ότι τον πιάνουν κορόιδο... ή μήπως ξύπνησε τώρα??? Τζάμπα μάγκες, με τα λεφτά άλλων τζάμπα αντίδραση σε παρανυχίδες τη στιγμή που του ακροτηριάζουν και τα δύο πόδια..... Αλλά η αντίδραση και το μυαλό του φτάνει μέχρι το κάπνισμα, γιατί αυτό κατάντησε να είναι το μόνο πάθος του.. το πάθος που λέγεται "ζωή" θα κάνει καιρό να το αναγνωρίσει αφού ποτέ δεν έζησε... Έμαθε ότι ζωή έιναι η ξάπλα, η μάσα, να περνάμε καλά και δε βαριέσαι... Να μιλήσουμε στο βύσμα να μας κάνει τη δουλειά. Και τώρα αγωνιούμε. Η κατάντια του σήμερα δεν ακυρώνει το χθες. Και η κατάντια του σήμερα θα πάρει ένα "χθες" για να διορθωθεί με υπομονή, σύστημα, πρόγραμμα και αυστηρότητα που είναι λέξεις άγνωστες πρακτικά στον ΈΛΛΗΝΑ. Οπότε ας προχωρήσουμε με τις λέξεις ρεμούλα, λούφα, συμφέρον και βύσμα που τις δουλεύουμε χρόνια τώρα.

...

αφιερωμέΝο για μΙα Ζωή...

Αντίο και καλή τύχη...

Θα κλάψω..

Θα κλάψω πολύ όταν μόνος μείνω
Θα κλάψω πολύ για όλα τα παλιά
Για όλα εκείνα που έμειναν θαμμένα
Για όλα αυτά που λένε μυστικά

Θα κλάψω πολύ για σένα μικρή μου
Για μένα που δεν σου πα σ αγαπώ
Για αυτό που ήθελες και πάλεψες να έχεις
κι εγώ σου αρνήθηκα αφού δεν το μπορώ

θα κλάψω χωρίς καμιά ντροπή
αφού σου είπα να φύγεις μακριά
κάπου τις νύχτες θα γυρεύω
του πρώτου φιλιού την αγκαλιά...

σε κοίταξα στα μάτια
μου ξεριζώθηκε η ψυχή
προσπάθησα να φτιάξω το φινάλε
μα ηταν το λάθος στην αρχή..

Σ ευχαριστώ όπως και να χει
κάθε στιγμή, σφυγμός
και της καρδιάς κομμμάτι..

αντίο Θανάση Βέγγο.. θα σε θυμόμαστε με απόλυτο σεβασμό και αγάπη ΠΑΝΤΑ!!!

οφσάιντ "λύμπε"... Το μάτι σας το κλούβιο!!

Για να μη μας τα πρήζουν όλοι οι άσχετοι... Υπάρχει και αυτό που λέγεται "προοπτική" σε μία εικόνα...

Αντίο Νίκο Παπάζογλου...

α ρε ΑΕΚ............ μας έχεις αποτελειώσει..........

Αντίο Gary Moore...

Το πάθος προσωποποιημένο...!!!

ΑΕΚ ΤΕΛΟΣ...