ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ
Λέξεις πλαστικές, γκρίζες χωρίς αγκάθια τριανταφυλλιές
Σάπια τροφή, κενά μυαλιά, μαύρες ψυχές
Δραχμή δίχως αξία η αγάπη, τραύμα δίχως γιατρειά η απάτη.
Γέμισε ο κόσμος κυνηγούς ενός ψόφιου θηράματος, μιας ανύπαρκτης ελπίδας,
Εθισμένους στο φτηνό, στο βρώμικο, στο ασήμαντο,
Τυφλούς στο ιδανικό, στο ανθρώπινο, στο τεράστιο.
Δε νιώθεις καλά, μοναξιά, θλίψη, απόγνωση,
Να ζήσεις προσπαθείς με όπλο τη σκέψη, μα αν θες πραγματικά να επιβιώσεις,
Σκακιέρα
Μια σκακιέρα η ζωή
Γεμάτη βασιλιάδες
Κι ένα μονάχα πιόνι,
Εσένα…
Μόνο μπροστά να προχωράς
Είσαι αναγκασμένος
Ένα βήμα τη φορά
Ένα βήμα δίχως επιλογή…
Στο τέλος για να φτάσεις
Η δόξα τους να σου δοθεί…
Μα ποιος στ’ αλήθεια είναι αυτός
Που ως εκεί θα φτάσει
Χωρίς να φαγωθεί;
