1. Όταν ξεκινάς απ την αρχή το ο,τιδήποτε, νιώθεις να σε βαραίνει η προηγούμενη σου πορεία. Εκτός αν ξεκινάς κάτι για πρώτη φορά, οπότε και νιώθεις φόβο για το άγνωστο, αλλά και ωραία αγωνία για το αν θα βγει κάτι καλό αυτή τη φορά. Το μόνο κακό είναι ότι δεν ξέρεις τελικά τι θα προκύψει, αν δεν το αφήσεις το πράγμα να προχωρήσει.
2. Βλέπω ανθρώπους γύρω μου, που δείχνουν να έχουν ένα μάτσο προβλήματα. Όλοι έχουμε φανερά και κρυφά προβλήματα. Αλλά αναρωτιέμαι το πόσα προβλήματα μπορεί να κουβαλάει κάποιος κρυφά, όταν δείχνει απλά και μόνο εξωτερικά να είναι τόσο προβληματισμένος και "δυσκοίλιος". Η απορία μου επίσης είναι πως γίνεται να κρίνω κάποιον ως προβληματικό και την ίδια στιγμή εγώ - που υποτίθεται είμαι ξύπνιος και διακρίνω τα προβλήματα στους γύρω μου... κούνια που με κούναγε.. - να δυσκολεύομαι τόσο πολύ στη ζωή μου. Ή έχω προβλήματα που δεν μπορώ να δω ή τα βλέπω και αρνούμαι τα παραδεχτώ ή θέλω να πιστεύω ότι έχω προβλήματα έτσι κι αλλιώς γιατί έτσι έμαθα.
3. Το να έχεις μάθει σε μία κατάσταση είναι οδυνηρό. Και δεν είναι επειδή αυτή καθαυτή η συνήθεια είναι κάτι επιβλαβές, αλλά γιατί κάθε συνήθεια είναι σχεδόν καταδικασμένη κάποια στιγμή να τελειώσει. Κι όταν τελειώσει μια συνήθεια, τελειώνει μαζί της και ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας. Είναι λίγα πράγματα τα οποία αλλάζουν κάθε λεπτό στον εαυτό μας. Ακόμη πιο λίγα είναι τα χαρακτηριστικά που αφήνουμε ελεύθερα στην προσωπικότητά μας να τα αλλάξει μια δεδομένη στιγμή.
4. Το να αλλάξεις θέλει δύναμη. Το να μείνεις σταθερός θέλει κόπο. Το να γνωρίζεις πότε πρέπει να μείνεις σταθερός και πότε πρέπει να αλλάξεις λέγεται ωριμότητα. Ωριμότητα είναι η απόφαση σου για μια δεδομένη κατάσταση σε μια δεδομένη στιγμή να δημιουργεί την προυπόθεση ώστε αυτό που θα βιώσεις μετά να αφορά την αλήθεια του εαυτού σου και όχι άλλη μια ψεύτικη πλευρά σου.
5. Σε μια ταινία που είδα σήμερα τέθηκε το ερώτημα, θλίψη ή τίποτα? Ο πρωταγωνιστής απάντησε τίποτα. Για να φτάσεις στο τίποτα πρέπει να εξαντλήσεις τη θλίψη σου, ή να σταματήσεις λίγο πριν αρχίσεις να την ξοδεύεις. Το δεύτερο είναι μάλλον ανέφικτο αν σκεφτεί κανείς ότι η χαρά από τη θλίψη απέχει όσο το διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ της σκέψης ότι η χαρά θα τελειώσει και της αγωνίας που ξεκινάει μετά απ αυτήν.
6. Καμιά φορά διαπιστώνω ότι μου αρέσει να μιλάω πολύ. Είναι άσχημο να μην έχω κάποιον να τα πω. Ακόμη πιο άσχημο είναι να τα λέω και να μην με καταλαβαίνουν. Το χείριστο είναι να τα λέω σε κάποιον ο οποίος είναι πολύ ευγενικός για να μου πει να σκάσω και κάθεται και με ακούει. Οι τελευταίοι μου προκαλούν τρόμο.
