there aint no grave...

αφιερωμένο.

σκέψεις... 23/11/11, Χαλάνδρι, Αττική

1. Είναι αγώνας η ζωή. Έχουμε όμως όλοι την ίδια αφετηρία, τις ίδιες δυνάμεις, την ίδια δυνατότητα να τη ζήσουμε*? Τι σημαίνει να ζήσεις τη ζωή σου? Σημαίνει να δίνεις στο χώρο που καταλαμβάνεις και στο χρόνο που ξοδεύεις το δικό σου χρώμα.. Η σύγχρονη κοινωνία και κάθε κοινωνία είναι ένας πίνακας ζωγραφικής, στον οποίο συμμετέχουμε όλοι και έχουμε δικαίωμα να γράψουμε το όνομα μας σε μία γωνιά του, αφού τελειώσει η παρέμβασή μας σε αυτόν. Είναι όλα τα χρώματα αποδεκτά σε αυτόν τον πίνακα ή υπάρχει φόρμα και γραμμή που πρέπει να ακολουθηθεί..? Εξαρτάται. Και εφόσον ο πίνακας είναι κοινός, έχει δικαίωμα ο κάθε δημιουργός να κρίνει, να εμποδίσει, να αποβάλλει κάποιον άλλο δημιουργό από τον πίνακα αυτό?

2. Η σύγχρονη κοινωνία βασίζεται σε μοντέλα τρόπου ζωής. Μοντέλα πολυχρησιμοποιημένα, μοντέλα περιθωριακά, πολυδιαφημισμένα, απαράδεκτα, νορμάλ, ανήσυχα, σιωπηλά μέχρι και αόρατα.. Δεν πας στο σχολείο για να μάθεις γι αυτά και ούτε κάθεται κανένας να στα αναλύσει και να σου πει ποιο χρώμα ταιριάζει στην κάθε περίσταση. Αυτό το καταλαβαίνεις μόνος σου ή δεν το καταλαβαίνεις ή κάνεις πως δεν το καταλαβαίνεις... ή εννίοτε συνυπάρχει ένας συνδυασμός και των τριών..

3. Μήπως ο καθένας μας φτιάχνει έναν προσωπικό πίνακα ζωγραφικής και αναλογα με το θέμα της έκθεσης στο κέντρο τεχνών "η ζωή" αποφασίζεται αν θα αναρτηθεί? Η πραγματικότητα δείχνει πως κάτι τέτοιο συμβαίνει. Η κάθε μας στιγμή είναι μία απειροελάχιστη μέχρι και τιτανοτεράστια απόρριψη ή αποδοχή του χρώματος το οποίο απόφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε στην κάθε περίσταση. Όταν βγαίνεις έξω με ένα φίλο για καφέ, έχεις σχεδόν πάντα έναν αποδεκτό πίνακα στο τέλος.. Όταν πας σε μία συνέντευξη για δουλειά όλα είναι ρευστά.. Όταν κηνυγάς μια κοπέλα... τότε τα πάντα είναι στον αέρα. Δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να θεωρηθεί αποδεκτό και τι όχι και στην περίπτωση εκείνη στο κέντρο τεχνών το θέμα είναι το "πρέπει να αρέσω".. Δύσκολα πράγματα.

4. Κάποιοι λένε ότι τα άκρα συμπίπτουν. Η ζωή έχει γίνει τόσο ακραία τυποποιημένη που τα πάντα έχουν έναν τρόπο για να γίνουν αποδεκτά και καμιά διακοσαριά άλλους τρόπoυς που αν ακολουθηθούν δεν θα γίνουν αποδεκτά.. Αυτό μας οδηγεί στο απλό συμπέρασμα ότι λύση δεν θα βρεθεί ποτέ, ώστε κάθε πράξη μας να είναι αποδεκτή, όχι απο όλους, αλλά ούτε και από αυτούς που θα θέλαμε να είναι... Το πρόβλημα ξεκινάει όταν αυτό που επιλέγεις δεν το δέχεται ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός... τότε τα πράγματα είναι δύσκολα. Διότι το χρώμα που επιλέγεις το επιλέγεις μετά απο ζύμωση εσωτερική.. Αν καταλήγεις να μην το αποδέχεσαι ούτε εσύ, τότε κάτι στην όλη εσωτερική διαδικασία έχει πάει στραβά.

5. Τι κάνεις όταν καταλαβαίνειςότι ο τρόπος που σκέφτεσαι και που τελικά ο τρόπος με τον οποίο ενεργείς δεν είναι αυτός που θα ήθελες? Σε αυτήν την περίπτωση είναι μονόδρομος η λύση. Σταματάς την κάθε προκαταβολική σκέψη, ενεργείς και αναλύεις το αποτέλεσμα.. Ή καλύτερα δεν αναλύεις τίποτα και απλά δρας κάθε στιγμή μοναδικά και με βάση αυτό που επιτάσσει εκείνη η στιγμή. *Συνεπώς όλοι έχουμε δυνατότητα να ζήσουμε τη ζωή μας. Ο καθένας έχει άλλο ταβάνι. Μην ανησυχείς αν το ταβάνι σου είναι θεωρητικά ο πάτος για κάποιον άλλο.. Αν συνατηθείτε εκεί παέι να πεί ότι αυτός δεν έχει κάνει βήμα ενώ εσύ έκανες πολλά. Αυτό συμβαίνει γιατί όλοι ξεκινάμε απο άλλη αφετηρία. Όσο πιο μακριά βρίσκεσαι από τον αυθορμητισμό σου τόσο μεγαλύτερη απόσταση έχεις και να διανύσεις. Αυτοί που νομίζουν ότι αυτό που βλέπουν στον καθρέφτη ή στα μάτια των άλλων είναι αυτό που θα ήθελαν, ας το ξανασκεφτούν. Πάντα υπάρχει περιθώριο στον προσωπικό πίνακα ζωγραφικής μας να προστεθούν χρώματα και να υπερκαλύψουν τα ήδη υπάρχοντα μέχρι και εκείνη τη στιγμή "γνήσια"..

6. Δεν μου αρέσουν οι κανόνες και οι δεδομένοι τρόποι συμπεριφοράς διότι θεωρώ ότι όλοι ενέχουν απο ελάχιστο μέχρι υπέρμετρο βαθμό καταπίεσης. Ωστόσο αν ήταν να βάλω έναν κανόνα με βάση τον οποίο η κάθε "ζωή" θα ήταν χρήσιμο να διέπεται, αυτός θα ήταν ο εξής: Ζήσε το κάθε λεπτό και γέμισε το από χρώματα ΔΙΚΑ ΣΟΥ. Ζήσε αυθόρμητα και όχι στρατευμένα. Θα εκπλαγείς όταν διαπιστώσεις ότι τελικά οι περισσότεροι γύρω σου θα θέλουν μετα μανίας να δανειστούν τις μπογές σου..
Άλλωστε είναι λίγοι αυτοί που ξέρουν να ζωγραφίζουν τη ζωή και ακόμη πιο λίγοι αυτοί που είναι τόσο ελεύθεροι, ώστε να κρίνουν αυτού του είδους την τέχνη..

έχει ο καιρός γυρίσματα...

Κρίμα να αδικείσαι δε λέω...
Ακόμη πιο κρίμα όμως να έχεις αδικήσει με όλους τους πιθανούς τρόπους και τώρα να ζητάς δικαιοσύνη....