Που φτάσαμε...

Παρακολουθούσα τη ΝΕΤ ένα πρωινό της προηγούμενης εβδομάδας, τότε που κυριαρχούσε το θέμα της απεργίας των οδηγών βυτιοφόρων και στα εξωτερικά νέα, αυτό του σεισμού στην Κίνα, με τους χιλιάδες νεκρούς. Η πρωινή εκπομπή έφτανε στο τέλος και πριν κλείσει η δημοσιογράφος, η κα Τσαπανίδου, αποφάσισε να πει τα τελευταία νέα γι αυτά τα δύο θέματα. Και λέει τα εξής: "Μόλις μας ήρθε μία τελευταία είδηση από την Κίνα και αφορά 110 παιδάκια που ανασύρθηκαν νεκρά από τα συντρίμια δημοτικού σχολείου.., τώρα όσον αφορά το μεγάλο θέμα με την απεργία των οδηγών βυτιοφόρων, έγινε γνωστό ότι αύριο τελικά θα αποφασισθεί αν θα συνεχίσουν ή όχι τις κινητοποιήσεις τους". Δεν κατηγορώ την συγκεκριμένη δημοσιογράφο και ούτε με απασχολεί μεμονωμένα η στάση της απέναντι στα δύο αυτά ζητήματα. Αυτό όμως που με λύπη διαπίστωσα είναι ότι τόσο εκείνη, όσο και εγώ, ως τηλεθεατής που έτρωγα εκείνη τη στιγμή άνετος στην κουζίνα μου, παραμείναμε σχεδόν απαθής μπροστά στην πρώτη είδηση. Η ιδέα του θανάτου κάπου μακριά, σε μια γωνιά της γης, έχει γίνει φαίνεται όχι απλά καθημερινότητα, αλλά πλέον με δυσκολία μας προκαλεί την οποιαδήποτε συναισθηματική κινητικότητα. Επιπλέον, πιο πολύ θεωρώ ότι θα ταραζόταν κάποιος με την είδηση ότι θα μείνουμε χωρίς βενζίνη άλλη μια βδομάδα, παρά με την είδηση π.χ. ότι καμικάζι σκότωσε 15 άτομα στο άσχετο. Φαίνεται ότι έχουμε εξοικιωθεί τόσο πολύ με το θάνατο που πλέον δεν μας κάνει εντύπωση. Ωστόσο αν ο 90χρονος παππούς μας πεθάνει από γεράματα, το δάκρυ θα τρέξει κορόμηλο και αυτή είναι μια φυσικότατη αντίδραση εννοείται. Αλλά μπροστά στο γεγονός του θανάτου είναι μόνο οι μνήμες που μας συνδέουν με τον νεκρό, που μας προκαλούν το κλάμα ή και η υπενθύμιση ότι όλοι μπροστά σε αυτόν είμαστε ίσοι.. ; Νομίζω και τα δύο.. απλά το ότι τα παιδάκια στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν κινεζάκια, άγνωστα σε εμάς, βοηθάει όσο να ναι, ώστε η παραπάνω υπενθύμιση (που αποτελεί και τη μόνη αφορμή για θλίψη στην συγκεκριμένη περίπτωση + το άδικο του θανάτου γενικότερα) να σκορπίσει στον αέρα ώσπου να έρθει απο 'κει εδώ... ή αν τα καταφέρει, να έρθει με τη μορφή θλιβερής είδησης που αφορά τρίτους ή στην πιο καλή και σπανιότατη περίπτωση ως θλιβερή είδηση που αφορά ανθρώπους, όπως κι εμείς...