"η ωρίμανση των συνθηκών", "το σωστό timing"

Ακούμε πολλές φορές ότι στις διάφορες υποθέσεις μας, που πάνε ή δεν πάνε καλά, παίζει ρόλο το σωστό timing.
Αυτή η έκφραση ακούγεται πολύ φλου θα λέγαμε. Ποιος είναι αυτός που ορίζει αν το χρονικό πεδίο στο οποίο γίνεται ο,τιδήποτε, είναι σωστό ή όχι? Προσπαθώντας να βρω μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα, κατέληξα στο ότι το αποτέλεσμα μπορεί να κρίνει αν κάτι έγινε όταν έπρεπε και όχι νωρίτερα ή αργότερα.
Στη φύση, όταν αυτή τουλάχιστον λειτουργούσε σωστά, αλλά και τώρα έστω και με μία χρονική απόκλιση, ορισμένα δέντρα χάνουν τα φύλλα τους το χειμώνα, άλλα ανθίζουν την άνοιξη ή ακόμη και κάθε πρωί με το φως του ήλιου, για να "ξανακλείσουν" το βράδυ. Αυτές οι διαδικασίες προσδιορίζονται από την ανάγκη των φυτών να αναπτυχθούν και να επιτελέσουν το ρόλο, ο οποίος είναι δωσμένος σε αυτά από την αρχή (ένστικτο στα ζώα).
Άραγε έχουμε κι εμείς κάποια δωσμένη κατεύθυνση με βάση την οποία μπορούμε να κρίνουμε πότε είναι η σωστή στιγμή για να πράξουμε το ο,τιδήποτε? Και αν ναι, τότε γιατί μετά να γυρνάμε πίσω και να λέμε ότι δεν έπρεπε αυτό να γίνει τώρα ή ότι το αργήσαμε? Αυτό δείχνει ότι ο άνθρωπινος χρόνος δεν έχει τόση εξάρτηση από έναν σκοπό. Δηλαδή ο σκοπός μιας πράξης του, δεν προσδιορίζει και τα χρονικά όρια που αυτό πρέπει να γίνει. Ωστόσο, συνήθως τρώμε το μεσημέρι, κοιμόμαστε το βράδυ, αναπνέουμε σε σταθερή χρονική βάση. Από αυτά τα παραδείγματα βλέπουμε ότι η αναπνοή είναι αυστηρά καθορισμένη χρονικά, ενώ ο ύπνος έχει μεγαλύτερα περιθώρια παρέκλισης. Μπορούμε να κοιμηθούμε τρεις ώρες, μετά να ξανακοιμηθούμε σε μια μέρα και για πέντε ώρες. Αν το δούμε γενικά πάντως, όλες οι βιοτικές μας ανάγκες είναι λίγο εως πολύ χρονικά οριοθετημένες, έστω και σε μη σταθερά πλαίσια. Αυτό συμβαίνει προφανώς διότι μία ανώτερη δύναμη μας καθιστά ανέφικτη την εξ ολοκλήρου φυγή από αυτά τα περιθώρια (εκτός κι αν το αίσθημα επιβίωσης εκλείψει τελείως..).
Τι γίνεται στην περίπτωση μη βιοτικών καθαρά αναγκών, που όμως καθορίζουν τη ζωή μας σε τεράστιο βαθμό (καλώς ή κακώς)? Ποιος θα μας πει πότε είναι το σωστό timing για να πραγματοποιηθούν? Για παράδειγμα, πότε πρέπει ένας γονέας να λέει στο υιοθετημένο παιδί του την αλήθεια για το παρελθόν του, ή πότε η χρονική ζυγαριά θα είναι έτοιμη να ισορροπήσει την πρόταση γάμου σε μία κοπέλα από τον σύντροφό της? Είναι άραγε τα συναισθήματα μας οι μόνοι κριτές σε αυτές τις περιπτώσεις και πότε μπορούμε να πούμε ότι αυτά είναι αρκετά ώριμα ώστε να τα εμπιστευτούμε?
Πολλές ερωτήσεις, που αν δούμε προσεκτικά σχηματίζουν εκείνο το ατελείωτο μοτίβο του ίδιου προσώπου όταν κατοπτρίσει το είδωλο του από έναν καθρέφτη σε άλλον καθρέφτη. Όμως ακόμη κι εκείνα τα άπειρα είδωλα των ειδώλων, αν παρατηρήσουμε, φτάνει ένα σημείο που μικραίνουν τόσο που δεν ξεχωρίζει στο τέλος τίποτα παρά μια θολή επιφάνεια. Ένα τρένο που ναι μεν είναι άπειρο, αλλά για τα μάτια μας έχει όρια.
Έτσι μπορούμε να παρομοιάσουμε πως είναι και τα συναισθήματά μας σε μία τέτοια κατάσταση. Αυτό για το οποίο είμαστε τελικά σίγουροι σχεδόν ποτέ δεν είναι το πρώτο συναίσθημα που γεννιέται μέσα μας. Όμως μπορούμε να πούμε ότι τόσο πιο ώριμο είναι ένα συναίσθημα, όταν δεν έχει πολλές "συνέχειες". Άρα και πιο ώριμο το άτομο που μπορεί να αναγνωρίζει αυτά τα συναισθήματα έγκαιρα.
Όλοι μας καλούμαστε σε δεδομένες στιγμές να πατήσουμε το start ή το stop στο χρονόμετρο των δραστηριοτήτων της ζωής μας. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, διότι αυτό που καλούμαστε να κάνουμε είναι μία προσεγγιστική παραδοχή και με βάση αυτή να κινηθούμε. Άμεσα η ευθύνη που πηγάζει από αυτό είναι πολύ μεγάλη και γι αυτό το λόγο υπάρχουν άτομα αποφασιστικά και άτομα αναβλητικά. Άτομα που προτρέχουν και άτομα που καθυστερούν. Όμως ποιος πραγματικά είναι αυτός που μπορεί να κατηγορήσει αυτόν που έπεσε έξω στο timing? Κανείς. Συνεπώς, η ουσία δεν είναι αν θα πετύχουμε στο σωστό timing, αλλά αν θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε σε αυτό, είτε πέσαμε μέσα είτε έξω.

Το θέμα αυτό δεν πίστευα ότι θα γίνει τόσο πολύπλοκο και συγχωρέστε με αν χάθηκα κάπου ανάμεσα στους συνειρμούς που πραγματικά μου "επιτέθηκαν"... Ίσως επανέλθω κάποια άλλη στιγμή με πιο καθαρό μυαλό... μάλλον δεν ήταν το σωστό timing, ειδικά αν κρίνω απ τη ζαλάδα που έχω...!